Rozdział 17

„Dom”

Nar – Ahhh!! – głośno odetchnąłem odkładając na ladę szóstą miskę swojego ukochanego dania – Staruszku! Tutaj podają najlepszy ramen na świecie!!

(Te)uchi – Jesteś już kolejną osobą która tak mówi… Chociaż z twoich ust brzmi to dla mnie, jakbym wygrał na jakiejś loterii! – odpowiedział dumnie właściciel lokalu.

Nar – Mówię tylko prawdę. Przez te lata tak mi brakowało tego smaku… nawet nie wiesz jak bardzo Staruszku.

Te – Wierze ci chłopcze! To może jeszcze jedną? – spytał uprzejmie – A ty Sakura?

Sak – Ja dziękuje! Ledwo co zjadłam tą miskę… chyba dawno się tak nie najadałam!

Nar – Również podziękuje… co jak co, ale muszę trzymać formę. To był jednorazowy wyskok. Gdyby Namito-sensei się o tym dowiedział… kazał by mi pewnie sześć razy przebiec dookoła Wioski!

Te – Pan Namikaze jest aż tak surowy? Przecież sam niedawno tu był i zjadł trzy miski…! – Staruszek dość mocno się oburzył – Jak tu następnym razem przyjdzie, to ja sobie z nim poważnie porozmawiam!

Nar – To nie będzie konieczne! Naprawdę! – zacząłem uspokajać mojego rozmówce, ale chyba było już za późno.

Sak – Rany… - westchnęła Haruno

Spędziliśmy tutaj całkiem miły wieczór, który głównie minął nam na rozmowie.

Samo Ichiraku praktycznie w ogóle się nie zmieniło… Staruszek odnowił jedynie ściany. Ważne jest jednak to, że ramen wciąż jest ten sam. Nic więcej mnie nie obchodzi!

Zakupy zrobione, dom ogarnięty, pokój dla Naruto przygotowany. Przeniesienie większości rzeczy Uzumakiego nie było zbyt trudne. Były to głównie narzędzia Shinobi, kilka książek i ubrania. Większość i tak jest już na niego za mała, więc trzeba będzie się z nim wybrać do jakiegoś sklepu… Ale to jutro.

Nareszcie mogę odpocząć…

Na niebie zaczęły pojawiać się pierwsze gwiazdy…

Gdy byłem mały, Minato często zabierał mnie w jakieś dobre miejsce do ich obserwacji. Potrafiliśmy spędzić tak dobrych kilka godzin. Co najlepsze do tej pory, gdy tylko mam okazję staram się w nie wpatrywać.

Jest dość ciepło, nie skończyłem jeszcze książki Jiraiyi… Myślę, że to jest dobra chwila, aby zaparzyć sobie herbaty i wejść na dach. O tak. Zdecydowanie taki jest plan na ten wieczór…

Sakura wyszła z baru. Ja zaś jeszcze raz podziękowałem za posiłek i zapłaciłem za naszą dwójkę. Z zewnątrz dobiegł mnie jakiś hałas, jednak za bardzo się tym nie przejąłem.

Cóż… był to błąd.

Z budynku wyszedłem tyłem, odpowiadając jeszcze na jakieś pytanie Staruszka. Nie widziałem, co dzieję się za moimi plecami.

Nar – Ehh. Stare dobre Ichiraku… - westchnąłem głośno.

Poczułem jednak, że coś jest nie tak. Zrobiło się tu trochę za cicho, na dodatek chyba ktoś biegł w moją stronę.

Za nim obejrzałem się w tym kierunku…

Lee – Konoha Senpuu!! – usłyszałem dość głośny okrzyk

Sak – Lee!!

Odruchowo uchyliłem się w dół. Nad moją głową przeleciał potężny kopniak. Nie czekając na nic, przeszedłem do kontrataku, wyprowadzając silną i szybką serie ciosów, którą efektowanie zakończyłem kopnięciem z pół obrotu.

Mój oponent chyba nie spodziewał się tak szybkiej reakcji z mojej strony, gdyż ostatnie uderzenie odepchnęło go kilka metrów w tył.

Nadeszła chwila spokoju, więc rozejrzałem się dookoła. Całemu zajściu przyglądała się Sakura, która nagle zaczęła iść w stronę mojego przeciwnika.

Jednak potem ogarnęło mnie jeszcze większe zdziwienie. Przyglądało mi się pięć osób i jeden pies. Stanąłem normalnie, i uśmiechnąłem się do nich. Przyznam, że byłem trochę zmieszany.

W każdym bądź razie, stali przede mną Neji, Tenten, Kiba, Hinata i… chyba Shino?

Nar – Cześć…? – przywitałem się nie pewnie.

Kiba – Kim ty jesteś? Od mamy nowego Shinobi w Liściu? – zapytał mnie, a potem zgromadzonych Inuzuka.

(Ne)ji – Baran… przyjrzyj się. – oznajmił lekko znudzony Hyuuga.

Ten – Przecież to oczywiste, że to…

Sak – Idioto!! Jak mogłeś zaatakować Naruto?! – wydarła się na cały regulator Haruno, i posłała Rockowi potężny prawy prosty w twarz. Krzaczaste Brwi przeleciał dobre dwadzieścia metrów w tył, i nie wstał.

Hin – Biedny Lee-kun… - powiedziała cicho lekko zaczerwieniona kuzynka Nejiego.

Przełknąłem ślinę. Więc to jest efekt treningu z Tsunade tak? To było straszne… obym ja nie musiał tak nigdy dostać. Aż ciarki mnie przeszły…

Nar – Czy to było konieczne…? – zapytałem zielonooką, gdy do nas podeszła.

Sak – Tak. Przynajmniej oduczy się atakować z zaskoczenia kogoś we własnej Wiosce – skwitowała całe zajście – Kiba, jak mogłeś go nie poznać co? Przecież to wciąż Naruto!

Kiba – No wiem… zapach jakby podobny, ale zmylił mnie trochę ten ubiór, no i dłuższe włosy. Po za tym on jest chyba wyższy ode mnie! – tłumaczył się właściciel Akamaru.

(Shi)no – Ja poznałem go od razu. Nikt nie może aż tak się zmienić.

Kiba – Gadaj zdrów. Ja i tak wiem swoje!

Nar – Hej spokojnie! Wy też się zmieniliście… Zresztą miło mi was widzieć po tych trzech latach! – postanowiłem jakoś rozluźnić sytuację.

Ten – Ciebie też Naruto! – uśmiechnęła się brązowowłosa – Musisz koniecznie opowiedzieć nam co robiłeś!!

Kiba – Właśnie! Tak nie może być…

Nar – Z chęcią, ale nie dziś. Jestem trochę zmęczony, po za tym obiecałem coś Namito-sensei. Jakoś się jeszcze umówimy prawda? – spytałem. Szczerze, to chciałem jak najszybciej pogadać z Namikaze i wrócić do domu.

Shi – Ale, żeby pójść na ramen z Sakurą, to miałeś czas co? – zapytał ponuro Aburame.

Nar – Eee… Tak jakoś wyszło! To ona ciągała mnie po całym Liściu i w ogóle! – zacząłem się tłumaczyć.

Sak – Naruto…! – Haruno do mnie podeszła i zacisnęła pięść – Nie ładnie tak kłamać!

Nar – Ahh! Trochę już późno! Wiecie co? Nie zatrzymuję was, na pewno macie jeszcze wiele do zrobienia! Narka! – krzyknąłem, machnąłem ręką na pożegnanie i zniknąłem w kłębie dymu.

Kiba – Od kiedy on tak umie?

Sak – Hmm… chyba od dwóch lat.

Uff! Udało mi się uciec. Jeszcze trochę, i spędziłbym z nimi całą noc. Jak na dzień powrotu, to zdecydowanie za dużo.

Sensei kazał mi się stawić u niego w domu. Nie powiedział po co, miałem tam po prostu przyjść.

Że też musiał mieszkać tak daleko… Rany.

Mimo wszystko, bardzo podobało mi się to miejsce. Piękny sad, duża rezydencja, gorące źródło i place treningowe. Żyć nie umierać…

Gdy doszedłem do drzwi, zapukałem. Gdy jednak nie doczekałem się żadnej odpowiedzi, powtórzyłem czynność, tyle że mocniej. Tym razem się udało.

Nam – Wejdź na dach! – usłyszałem z góry.

Wzruszyłem ramionami, i zrobiłem to o co mnie poproszono.

Zobaczyłem tam Namikaze, który wpatrywał się w niebo, kubek z wystygniętą herbatą, oraz nie otwartą książkę. Ciekawe ile już tak leży…

Nam – Cieszę się, że wpadłeś – powiedział uprzejmie

Nar – Jakoś mi się udało… więc o co chodzi? – zapytałem

Nam – Ohh… szybko przechodzisz do konkretów, co?

Nar – Może nie zawsze… Po prostu śpieszy mi się do domu…

Nam – Do domu? To dobrze się składa… Wejdź głównym wejściem do środka, potem idź na górę. Twoim celem są drugie drzwi po prawo.

Nar – A po co mam…

Nam – Rób co mówię! – przerwał mi.

Nie widząc dalszego sensu tej rozmowy zeskoczyłem na dół. Przez cały czas jej trwania, Namito ani razu nie oderwał wzroku od nieba. Czego on tam szukał?

No dobra… idziemy na górę, i drugie drzwi po prawej… otwieram. Wchodzę do środka.

Oniemiałem z zaskoczenia. Były tu wszystkie moje rzeczy z dawnego mieszkania. Nie wiedziałem o co chodzi, więc chciałem biec do Namito aby to wyjaśnić.

Nam – Witaj w domu, Naruto.

Spojrzałem w lewo. Stał tam oparty o ścianę Namikaze. Był uśmiechnięty od ucha do ucha. Powoli do mnie podszedł, potargał ręką moje włosy i skierował się w stronę schodów.

Nam – Witaj w domu, chłopcze…

Notka dość szybko, choć krótsza niż wczorajsza.

Możecie to uznać, jako koniec tego dnia dla Naruto ;p

Gorąco zachęcam do komentowania!! Chce wiedzieć ilu was tak naprawdę jest! Komentarz nie gryzie ;p

Oceniajcie, krytykujcie, pytajcie i do następnego! :)