Rozdział 13

 Postępy

Namito opowiadał mi trochę o obecnych członkach Akatsuki…

Kiedy mówił o Kisame, nazwał go Bezogoniastym Demonem… Zapytałem dlaczego?

„Jak będziesz z nim walczył, to zobaczysz” – odpowiedział. W tedy nie wiedziałem o co mu chodzi…

Teraz wiem to już w stu procentach… Ten człowiek jest piekielnie mocny. Gdyby nie poprawa mojej szybkości na przestrzeni tych miesięcy, pewnie leżałbym już tutaj martwy.

Żadnych luk… Żadnych słabych punktów. Każdy zamach tym jego mieczem wydaję mi się, że jest on ostatnim jaki widzę. To było straszne… Ale trzymałem się. Udało mi się nawet go zranić w ramię. Kontrataki z moją szybkością to jedyna słuszna taktyka.

-Jesteś całkiem dobry dzieciaku! Przez to jeszcze z większą przyjemnością cię zabije!- krzyknął w moją stronę Kisame, jednocześnie potężnie kopiąc mnie w tors.

Bolało, nie powiem. Spojrzałem w wściekle w jego stronę, lecz nie miałem czasu na ripostę. Musiałem przeturlać się w prawo unikając ciosu zadanego Samehadą.

Przy tym uderzeniu, w miejscu gdzie przed chwilą leżałem powstał duży krater. Ten facet nie żartował…

Wykonałem pół pieczęć, a przede mną pojawiły się trzy moje klony. Miały mi kupić trochę czasu, abym mógł zaatakować w odpowiednim momencie. Innego wyjścia nie widziałem.

Gdy miałem wystawić przed siebie dłoń, zobaczyłem, że wszystkie moje klony zostały pokonane. Super… I teraz ten gość szarżuje na mnie!

Co robić? Co robić? Gdzie jest Sensei??

Rozejrzałem się szybko, ale nigdzie go nie widziałem… Jak zwykle nie ma go kiedy jest potrzebny…

Odskoczyłem w prawo. Uniknąłem dzięki temu śmiertelnego ciosu. Ten facet jest niesamowity!

Mimo, że jest moim śmiertelnym wrogiem… podziwiam go za jego nieustępliwość.

Kolejna szarża… odsłonił się! Teraz mam szansę!

Chwyciłem pewnie kunai i ruszyłem na niego najszybciej jak umiem.

Mistrz miecza wziął zamach… udało mi się!

Trafiłem go! Ale zaraz… Wodny Klon?! Cholera gdzie on…

Wyczułem go w ostatniej chwili. Odwróciłem się szybko na pięcie i ledwo co zablokowałem uderzenie miecza. Nie był to może blok idealny, bo przeleciałem dobre piętnaście metrów w tył… Ale nic poważniejszego mi się nie stało.

-Dobra próba chłopcze… ale nie myślałeś chyba, że to na mnie zadziała? Myślę, że pora to zakończyć!- znów do mnie krzyknął, przy okazji morderczo się uśmiechając.

-Masz rację… Pora to kończyć!!- odpowiedziałem mu i stworzyłem sześć klonów. To powinno wystarczyć…

-Znów Kage Bunshin? Nie potrafisz czegoś więcej…?

-Zamknij się i patrz!!

Moje klony rzuciły się do ataku, w tedy błyskawicznie zacząłem tworzyć w prawej dłoni Rasengana.

Kopie znikały jedna po drugiej, ale ja byłem już w natarciu… musiało mi się udać!

Byłem około czterech metrów od niego, kiedy zniszczył ostatniego klona. Spojrzał na mnie i przygotował się do kontry.

-Jesteś mój chłopcze!- krzyknął i wziął zamach. Trafił jednak tylko w powietrze.

-Nie… To ty jesteś mój!- odpowiedziałem pojawiając się za jego plecami.

-Shunshin no Jutsu??!! Kiedy…??

-RASENGAN!!

To musiało wejść. Wiedziałem, że mi się udało słysząc jego krzyk.

Ta technika jest naprawdę niesamowita… chociaż daleko jej do Hiraishin no Jutsu Namito… Dzięki treningowi opanowałem ją niemal do perfekcji.

Siła uderzenia była bardzo duża. Kisame znalazł się dobre dwadzieścia metrów dalej, tworząc jednocześnie swoim ciałem rów. Widząc swoje dzieło, chytrze się uśmiechnąłem.

-Dzieciaku… teraz to naprawdę mnie zdenerwowałeś…- usłyszałem z oddali. Nie sądziłem, że ktokolwiek będzie się w stanie po tym pozbierać- Miałem zamiar się trochę z tobą pobawić, ale nie pozostawiasz mi wyboru… zabije cię od razu!

-Chciałby…- nie dokończyłem, gdyż poczułem, że stoję na czymś dziwnym.

Spojrzałem w dół. Okazało się, że ziemia pod moimi nogami zamieniła się w błoto, jednocześnie mnie unieruchamiając.

Wróciłem do przeciwnika. Jego ubranie było trochę zniszczone, a mina wyrażała tylko chęć mordu.

Przeszedł mnie zimny dreszcz… wiedziałem, że nie jest dobrze. Kisame tym czasem zaczął biec w moją stronę.

Był kilka metrów przede mną, kiedy dostrzegłem, że z lewej strony coś nadlatuję. Nie widziałem dokładnie co to było, bo było to zbyt małe. Przedmiot leciał idealnie między nas. Hoshigaki mimo to nadal szarżował.

Nie zamknąłem oczu, chciałem przyjąć cios z podniesioną głową. Jednak wydarzyło się coś, czego bym się w takiej chwili nie spodziewał. Choć powinienem.

W jednej chwili oślepił mnie żółty błysk, by po sekundzie widzieć, jak Namito Wirującą Strefą trafia nic nie spodziewającego się Kisame prosto w klatkę piersiową.

Moc tego Rasengana była nieporównywalnie większa od mojego. Wątpię, czy tym razem się z tego pozbiera…

-Nic ci nie jest Naruto?- zapytał Namikaze dość chłodnym tonem.

-Oprócz kilku siniaków i zadrapań nic poważniejszego mi się nie stało… chyba- odpowiedziałem, trochę mijając się z prawdą, bo prawdopodobnie miałem złamane żebro lub żebra.

-Później sprawdzę to dokładnie… czas już na nas!

-A co z Itachim?!- spytałem, przypominając sobie o partnerze swojego przeciwnika.

-Nie martw się… odpowiednio się nim zająłem…- odrzekł, jednocześnie wskazując ręką, że ruszamy w dalszą drogę…

Choćby nie wiem co się działo nie patrz na niego!

Walczyłem z nim za pomocą sposobu Gaia jak równy z równym. Itachi nigdy nie słynął z wytrzymałości… mimo, że był bardzo dobrym wojownikiem.

Choć z drugiej strony… Nie wiem, czy po naszym ostatnim spotkaniu brać ten pojedynek na poważnie. W tedy Uchiha nawet nie zareagował na to co zrobiłem jego partnerowi… zaryzykować?

Najwyżej tego nie przeżyje…

-Długo jeszcze będziesz się wygłupiał Namito?- zapytał nagle mój przeciwnik, co spowodowało moje zatrzymanie się.

Byliśmy oddaleni już kilkadziesiąt metrów dalej od drugiego pojedynku. W sumie, to nawet ich stąd nie widziałem…

-Słucham…?- odpowiedziałem pytaniem, nadal na niego nie patrząc.

-To, że na siebie wpadliśmy można nazwać przypadkiem… co z drugiej strony jest mi na rękę.

-O czym ty mówisz?

-Najpierw podnieś wzrok…- orzekł chłodno Uchiha.

Trudna decyzja… od niej zależało wiele rzeczy. Coś jednak mówiło mi, że powinienem się go posłuchać…

Zrobiłem to o co prosił, jednocześnie zatrzymując cały obieg chakry w moim ciele. Tak na wszelki wypadek oczywiście…

Nic nie poczułem. Itachi stał jak stał do tej pory, przyglądając mi się dosyć poważnie.

-Czy było to takie straszne…?- zapytał po chwili- Zatrzymanie chakry dużo by ci nie dało… moje Genjutsu jest za silne. Nawet jak dla ciebie…

-Więc… o co chodzi?- spytałem niepewnie.

-Chciałbym dowiedzieć się, co słychać u mojego braciszka…?- jego ton brzmiał, jak gdyby nigdy nic.

Czyżby sam Itachi o niczym nie wiedział?

-A czemu pytasz…?- wolałem się upewnić co do jego wiedzy.

-Dawno o nim nie słyszałem… moje zadania z Akatsuki ograniczają mój zasięg, jeśli chodzi o wieści…

-Czyli nic nie wiesz…?- ciągnąłem zadawanie pytań.

-A o czym miałbym wiedzieć…?- chyba był zdziwiony… chyba. Nie byłem wstanie nic wyczytać z jego twarzy.

-Twój brat… został porwany prawie dwa lata temu…- powiedziałem prosto z mostu.

Mój rozmówca drgnął. Teraz na pewno był zaskoczony… co trochę mnie zmartwiło.

-Porwany…?- spytał nie pewnie- Przez kogo?

Co mnie zdziwiło, Itachi nie pokazał po sobie nic. Nadal był spokojny i opanowany.

-Nie wiem… Byliśmy na misji… zostałem od nich odciągnięty… To było zaplanowane. Gdy wróciłem do Geninów wszyscy byli nie przytomni, a Sasuke trzymał ten facet. Mówił coś o jakiejś prawdzie na temat masakry twojego klanu… po czym teleportował się dzięki nie znanej mi technice.

-Rozumiem… A czy ta osoba… miała na twarzy maskę?

-Tak… Wiesz kto to może być?

-Być może… Dziękuje za informacje Namito… To wiele dla mnie znaczy. Myślę, że to czas aby nasze drogi się rozeszły… kiedy przyjdzie pora, dostaniesz ode mnie sygnał.

-Dotyczący czego?

-Mojego brata. A teraz idź… czuję, że Kisame mocno się zdenerwował…

Popatrzyłem jeszcze przez chwilę na niego, kiwnąłem głową i pobiegłem najszybciej jak się da w stronę Uzumakiego.

Gdy tylko dostrzegłem co się święci wyjąłem swój kunai, ustaliłem odpowiednią trajektorię i posłałem w ich kierunku swoją broń, a w między czasie zacząłem tworzyć Rasengana.

Po kilku sekundach pojawiłem się przed szarżującym mistrzem miecza i znokautowałem go jednym potężnym uderzeniem…

-To dokąd teraz idziemy?- zapytał Naruto

-Hmm… znam jedno miłe miejsce… -zacząłem opowiadać- Nie daleko pewnego miasteczka. Podobno serwują tam najlepszy ramen na świecie…

-CO??- zareagował żywiołowo blondyn- Musimy dostać się tam jak najszybciej i obalić to twierdzenie!!

-Niby dlaczego…?

-Bo najlepszy ramen na świecie jest w Ichiraku!!- stwierdził Uzumaki.

-Hahaha… też tak sądzę… Przekonamy się?

-Pewnie!

-No to w drogę!!- krzyknąłem i przyśpieszyłem biegu.

Po drodze, zapytałem chłopaka o przebieg jego walki z Kisame. Naruto dość szczegółowo mi o tym opowiedział. Pod sam koniec jego opowieści, mogłem powiedzieć, że jestem z niego dumny.

Te półtora roku ciężkich treningów nie poszły na marne…

2.600 wyświetleń!! W takim tempie niedługo dobijemy 3.000!! Rozdział pisany z perspektywy Naruto i Namito. Mam nadzieję, że się wam spodoba!

Zachęcam do komentowania!

Oceniajcie, krytykujcie, pytajcie i do następnego! :)