29. Finał - Niespodzianka

Długo oczekiwany sprawdzian umiejętności.

         Czytając zwój, o mało nie wybuchłem śmiechem. Ci przeciwnicy… nie wiem skąd wziął się tu Gai. Ten Sai to człowiek z Korzenia, więc ten stary dziad musiał maczać w tym swoje brudne palce. No i Gaara. Jego imię, wymienione wśród tych dwóch pozostałych mocno mnie zaskoczyło. W końcu jest on Kazekage i nie może sobie pozwolić na takie rzeczy. No bo taka walka nie powinna mieć miejsca, a tu proszę…

         Nasz młody Kage musiał dogadać się z Tsunade. Nie wiem czym się on kierował, może chęcią rewanżu za walkę z przed laty, a może jest ciekawy siły Naruto? Przekonam się o tym podczas ich walki.

         Tym czasem, muszę zacząć walkę między Uzumakim, a Gaiem. Co mogę powiedzieć o tej parze? Naruto na pewno jest przygotowany do takiego starcia. Taijutsu zawsze było jego dobrą stroną, a pod moim okiem stał się jeszcze lepszy. Oczywiście, nawet ja nie jestem tak dobry w walce wręcz jak mój stary przyjaciel. W sumie, to nie wiem czy na świecie jest ktoś, kto byłby go w stanie pokonać w czystym pojedynku, bez używania Ninjutsu.

         Podsumowując, Naruto im dłużej będzie walczył, tym ma mniejsze szanse na wygraną. Wszystko powinno rozstrzygnąć się w pierwszych kilku minutach.

         − Jesteście gotowi? – zapytałem.

         − Jak nigdy Namito! – odparł z zapałem Gai.

         − Zaczynajmy – spokojnie odpowiedział Naruto.

         Westchnąłem, spojrzałem jeszcze raz w stronę każdego z nich i machnąłem ręką na znak, że walka się rozpoczęła, jednocześnie szybko odskakując w tył. Okazało się mądrą decyzją, gdyż momentalnie na moim miejscu pojawili się obydwaj panowie.

         Doszło do krótkiej wymiany ciosów, tak na sprawdzenie siebie nawzajem. Trochę ciężko się skupić przez tych kibiców… ten pierwszy kontakt wzbudził nie lada emocje. Co teraz?

Naruto dobył kunai i kilka shurikenów. Ruszył do przodu, to samo uczynił Gai, jednak on bez broni. Ostre gwiazdki świsnęły w powietrzu. Mistrz Taijutsu zrobił szybki unik w bok, jednak Uzumaki tylko na to czekał i posłał w to miejsce swój nóż. Czarnowłosy tym razem też ominął atak i sam ruszył do walki. Blondyn musiał sparować kilka naprawdę potężnych uderzeń, po czym udało mu się odskoczyć w tył. Gai jednak nie odpuszczał i znów szybko znalazł się przy moim podopiecznym.

Chłopak przewidział chyba takie zagranie, gdyż w odpowiednim momencie wyminął nadchodzące uderzenie i znalazł się za plecami swojego przeciwnika, posyłając mu przy okazji bardzo silne kopnięcie, przez które całkowicie wytrąciło mistrza Taijutsu z równowagi. Przeleciał on kilka metrów w powietrzu do przodu, po czym uderzył w ziemie i robiąc kilka fikołków znalazł się na ścianie robiąc w niej sobą dość sporą dziurę. Ta akcja momentalnie wywołała reakcje trybun, które jeszcze głośniej zaczęły dopingować zawodników. Mimo wszystko, to ja miałem najlepsze miejsce do oglądania, choć i tak wolałbym dach. Oparty o mur wszystkiemu spokojnie się przyglądałem.

− Szybkość, precyzja i siła – zaczął mówić Gai, gdy pozbierał się ze ściany – Widać, że twoim mentorem jest Namito, Naruto.

− Dziękuje Sensei, jednak to nie jest wszystko co potrafię – odparł dumnie, acz uprzejmie blondyn – Jednak myślę, że w tej walce nie będzie ci dane tego zobaczyć…

− Cóż za pewność siebie!! – wrzasnął z zapałem czarnowłosy − Tym bardziej z wielką chęcią cię pokonam!!

− Zobaczymy… − zakończył Naruto i ułożył pieczęć – Kage Bunshin no Jutsu!!

Koło Uzumakiego pojawiło się pięć jego kopii. Cała szóstka nagle w błyskawicznym tempie zaczęła wymieniać się pozycjami. Po kilku chwilach nie wiedziałem już który z nich to oryginał.

− Jak mnie pokonasz – krzyknęli chórem – skoro nie wiesz który z nas jest prawdziwy?!

− Wasza liczba nie robi na mnie żadnego wrażenia! Pokonam was wszystkich!!

Szczerze to nie wiedziałem co kombinuje Naruto. Podczas naszego treningu przestał używać dużej ilości klonów, na rzecz maksymalnie pięciu, co właśnie teraz pokazał. Jego zgranie z tymi kopiami jest bardzo dobre, nad czym zresztą dużo pracowaliśmy. Obecnie ilość kombinacji jakich może z nimi wykonać jest ogromna. Gai powinien mieć się na baczności, choć jak go znam, to na pewno tego nie zrobi. Na miejscu Uzumakego bym to wykorzystał…

No i miałem rację. Czarnowłosy rzucił się do ataku. Klony zaś nic nie robiły, jakby tylko na to czekały. W kłębie dymu zniknął jeden, drugi, trzeci… i czwarty! Na placu zostało dwóch Uzumakich. Który z nich jest prawdziwy?

Gai podbiegł do jednego z nich, zaatakował dość prostym kopnięciem… lecz blondyn sparował i złapał jego nogę!! W tym samym czasie drugi Naruto zaczął tworzyć Rasengana. Chyba nie chce go posłać na tamten świat tak od razu co?

− Przepraszam Gai−sensei! – zawołał niebieskooki i z całych sił rzucił czarnowłosego w stronę klona.

Ten tylko na to czekał i błyskawicznie ruszył do ataku. Ja zauważyłem jednak coś zupełnie innego… ciekawe czy pan „Siła Młodości” się zorientuje? Obecnie nic na to nie wskazywało.

Maito przybrał w locie pozycję, którą chyba miał nadzieję uniknąć ostatecznego ciosu. Udało mu się! Wystawił ręce przed siebie, złapał klona Uzumakiego za ramiona, przeskoczył go i na odchodne kopnął w plecy, przez co ten zniknął, a czarnowłosy wylądował na ziemi. Teraz zobaczymy, czy wie o niespodziance, jaką zostawił mu Naruto…

− Świetna próba chłopcze! – zawołał dumnie Gai – Jednak to za mało, żeby mnie pokonać! Ta walka nie jest jeszcze skończona!

− Cóż… − blondyn spojrzał w moją stronę – Śmiem twierdzić, że jest inaczej!

− Śmiesz twierdzić?! – oburzył się czarnowłosy – Pora kończyć tą dziecinadę!! Przygotuj się na…

− Zwycięzcą ogłaszam Uzumakiego Naruto!! – przerwałem mu swoim nagłym pojawieniem się na środku areny.

− CO??!! – Gai wrzasnął na cały stadion − Ale jak to?!  Przecież nawet nie zadał mi jednego poważnego ciosu!! – zaczął się kłócić.

− Oczywiście, że nie – odparłem – Mógłbyś nawet dalej walczyć, ale… chyba nie chcesz stracić nogi, prawda?

− Stracić nogę? Jak niby miałbym… − czarnowłosy naprawdę nie wiedział o co chodzi.

− Spójrz na swoje podudzie, Sensei – odrzekł Naruto.

− A co miałbym tam niby znaleźć… − prychnął i niechętnie uczynił to, o co poprosił Uzumaki.

O mało nie wybuchłem śmiechem gdy zobaczyłem jego zdziwioną i przerażoną minę. Jak on mógł zostać Jōninem, kiedy nie zauważa się tak prostych rzeczy?

− Wy… Wybuchająca notka? – zapytał przejęty – Ale kiedy ty…?

− W momencie, kiedy cię chwyciłem Sensei. Klony świetnie wykonały swoją robotę, powodując twoje delikatnie rozluźnienie. Szczerze, to liczyłem jednak na to, że moja ostatnia kopia cię trafi, lecz notkę przykleiłem do ciebie tak na wszelki wypadek. Jak widać opłaciło się! – blondyn wszystko pięknie wyjaśnił, a na jego twarzy zagościł serdeczny uśmiech.

− Ahh!! – Gai chyba nie mógł pogodzić się z porażką – Pokonałbym cię, nawet bez nogi!!

− Zamknij się idioto!! – krzyknąłem i walnąłem go w głowę – Przegrałeś przez własną nie uwagę i głupotę, a moim obowiązkiem było przerwanie tej bezsensownej walki. Następnym razem bardziej uważaj na to co się dzieje! Lepiej powiedz mi kto jest następny w kolejności…

− Ten chłopak z Korzenia – odpowiedział już poważnie Maito – Ostatni będzie Gaara, o ile oczywiście Naruto pokona tego gościa.

− Żaden problem Sensei! – odparł z dumą blondyn – Skoro pokonałem ciebie, nikt nie stanie mi na drodze!!

− To jest mój duch!! Tak trzymaj!! – mistrz Taijutsu zawołał to tak, jakby zupełnie zapomniał, że przegrał.

Na ten widok ciężko tylko westchnąłem, po czym wskazałem Gaiowi drogę do wyjścia z areny. Gdy to robił, ludzie na trybunach zafundowali mu miłe pożegnanie w postaci gromkich oklasków.

Cóż, trzeba chyba zawołać tego chłopaka. Według zwoju, walki miały być oddzielone dziesięciu minutowymi przerwami. Szczerze, to nie robiłbym ich tak długich, by nie dekoncentrować uczestników. No, ale nie ja ustalałem te zasady. Naruto musi to jakoś wytrzymać… a tak właściwie, to gdzie on jest? Tylko na chwilę spuściłem go z oczu…

Spojrzałem w stronę trybun. Po kilku sekundach dostrzegłem coś czerwonego, siedzącego na jednej z poręczy. Pokiwałem głową i udałem się w jego stronę. Gdy znalazłem się pod nim, wskoczyłem na górę, by przekonać się z kim to tak rozmawia.

− O.. cześć Namito! – zawołał dobrze znany mi głos.

Należał on do Kakashiego. Obok niego siedzieli Asuma i Kurenai. Było też jedno wolne miejsce, prawdopodobnie dla Gaia. Wszyscy wyglądali normalnie, co oznaczało, że zeszły z nich efekty wczorajszego wieczoru i dzisiejszej nocy. Yūhi musiała szybko postawić ich na nogi…

− Jak się macie? – odparłem uprzejmie – Czemu porwaliście mojego podopiecznego? – spytałem.

− Od kiedy on jest tylko twoim podopiecznym co, Namito? – spytał Hatake i udał obrażonego.

− Chcieliśmy mu po prostu życzyć powodzenia, nie było wcześniej ku temu okazji – wtrąciła się czerwonooka.

− Oraz pogratulować zwycięstwa nad Gaiem! – dodał Sarutobi – Bardzo dobrze rozegrana walka – pochwalił blondyna syn Trzeciego.

− Ohh… to nic takiego! – odparł trochę zakłopotany Naruto – Nic specjalnego przecież nie pokazałem!

− Dobra dobra, nie bądź taki skromny – potargałem mu włosy – A teraz koniec rozmowy, czas przerwy się skończył.

− To tu jest jakaś przerwa?! – spytał zdziwiony niebieskooki.

− Ano jest, zapomniałem o niej wspomnieć… Chodź! – zawołałem i zeskoczyłem w dół.

− Hai! Miło się rozmawiało! – ukłonił się na pożegnanie do siedzącej trójki i poszedł w moje ślady – Czyli teraz walczę z tym kolesiem z Korzenia, tak? – zapytał, gdy wylądował obok mnie.

− Dokładnie… nie wiem, czego się po nim spodziewać. Na pewno przeszedł podstawowe szkolenie ANBU, czyli uważaj na wszystkie niekonwencjonalne zagrania. Hmm, nic więcej nie przychodzi mi do głowy. Walcz po prostu swoje, dostosuj się, a na pewno wygrasz! – zawołałem by dodać mu otuchy i złapałem go za ramię – Nie po to trenowałeś ze mną tyle czasu, by pokonała cię jakaś blada miernota, co?!

− Oczywiście!! Nie zawiodę cię Sensei!! – odparł z charakterystycznym błyskiem w oczach.

− No, to mi się podoba… Widzę, że nasz kolega już tu jest – wskazałem na wchodzącego na arenę Saia – Przywitajcie się i możemy zaczynać.

− Taa, przywitajcie się! Łatwo ci mówić…

Uśmiechnąłem się tylko w odpowiedzi i zająłem miejsce na środku stadionu, a po moich bokach ustawili się dwaj panowie. Widownia na moment ucichła, abym mógł zapowiedzieć kolejną walkę.

− W następnej walce zmierzą się dobrze już znany Uzumaki Naruto i Sai!! – krzyknąłem na tyle głośno, by każdy mógł mnie usłyszeć.

Trybuny po raz kolejny dzisiaj wydały z siebie dziki okrzyk zadowolenia itp. Mnie to już jednak nie obchodziło. Spojrzałem na blondyna, patrzył on spokojnie, acz dość chłodno na swojego przeciwnika. Za to czarnowłosy… się uśmiechał. Sztucznie bo sztucznie, ale jednak. Trochę mnie to zdziwiło.

Wzruszyłem tylko ramionami i postanowiłem wreszcie to rozpocząć.

− Jesteście gotowi? – spytałem.

− Jak zawsze… − odparł Naruto, jednak w jego głosie wyczułem, że jest trochę zdenerwowany.

− Możemy zaczynać – odpowiedział Sai, nadal sztucznie się uśmiechając.

Machnąłem ręką na start i odskoczyłem w tył. Tym razem jednak, nic się nie wydarzyło. Przynajmniej nie w miejscu w którym stałem. Członek Korzenia wyciągnął zwój, pędzel i pojemnik na atrament, poczym zaczął coś szybko malować. Chyba wszyscy, którzy byli Shinobi i to widzieli byli ciekawi, o co chodzi. Nawet ja trochę niecierpliwie czekałem na rozwój wydarzeń. Naruto zaś, stał jak stał. Czekał na pierwszy atak…

Sai zakończył wykonywaną czynność, jedną ręką złożył pieczęć i coś szepnął. Nagle ze zwoju wyskoczyły dwa ogromne biało − czarne lwy, które wściekle zawyły i ruszyły w stronę Uzumakiego. Ten patrzył na nie zaskoczony, lecz szybko zorientował się we wszystkim co się dzieje. Dobył z kabury dwa shurikeny i rzucił je w stronę zwierząt. Obydwie gwiazdki trafiły, a lwy dosłownie się rozpłynęły. One były z atramentu… szczerze, nigdy wcześniej nie widziałem takiej techniki. Walka zapowiada się interesująco…

Co teraz zrobi Naruto? Jego przeciwnik ciągle posyłał na niego kolejne atramentowe twory, które ten bez problemu niszczył bronią białą. Jednak na ile mu jej starczy, no i Uzumaki w końcu musi zaatakować, jeśli chce wygrać. To zaczynało się robić powoli nudne…

Nagle niebieskooki odskoczył w tył, tworząc jednocześnie trzy klony. Dopiero teraz zobaczyłem powód takiego jego działania. Po ziemi pełzły węże. Prawdopodobnie ich celem było złapanie blondyna. Cóż, Saiowi się nie udało, choć pomysł miał całkiem dobry.

Mój uczeń zaś, zdał sobie chyba sprawę z tego, że stojąc w miejscu nie wygra. Plus dla niego. Klony oraz on sam dobyli po kunaiu i przygotowali się do sprintu. Akurat plan tego ataku jest dość prosty, nie wydaję mi się by Naruto chciał zrobić coś skomplikowanego.

Cała czwórka ruszyła. Podczas biegu wymieniali się pozycjami tak, aby członek Korzenia nie wiedział, który to oryginał. W odpowiedzi, czarnowłosy posłał w stronę swoich przeciwników kolejne atramentowe bestie. Po chwili można było usłyszeć jak cztery kunaie trafiają i niszczą każdy z tworów. Sai jednak się nie poddawał i w błyskawicznym tempie domalował i ożywił kolejne, po czym ponownie zaczął rysować. Tym razem było to coś większego.

Klony Uzumakiego przyjęły na siebie atak czterech monstrów, zaś oryginał wyskoczył, minął ich wszystkich i spokojnie wylądował. Naruto najszybciej jak mógł biegł w stronę swojego oponenta, tworząc jednocześnie Rasengana. Chłopak chciał to skończyć.

− Żryj to…!! – blondyn wrzasnął i już miał zadać decydujący cios, gdy ze zwoju wyskoczyło coś dużego, kompletnie wytrącając go z równowagi i odpychając w tył.

Sam byłem mocno zaskoczonym tym, co to było. Ogromny atramentowy ptak, na którego plecach siedział Sai. Dość widowiskowa technika, na dodatek bardzo przydatna kiedy trzeba się szybko przemieszać lub zrobić zwiad. Jednak, czy to nie jest pogwałcenie regulaminu? Naruto nie umie latać.

− Mistrzu…? – Uzumaki patrzył na mnie bezradnie – Co robić?

− Poczekaj chwilę – odparłem i zniknąłem w żółtym błysku, by pojawić się przed Tsunade – Czy to jest dozwolone? – zapytałem poważnie.

− A w regulaminie jest o tym wzmianka? – odpowiedziała.

− O zakazie latania nic nie było mówione, ale… to trochę nie fair, nie uważasz?

− Przeciwnik nigdy nie gra fair – wtrącił się Gaara – Naruto musi dać sobie radę…

Nie odpowiedziałem, ale Kazekage miał rację. Delikatnie się ukłoniłem i wróciłem na arenę. Sądząc po reakcji kibiców byli mocno zdziwieni takim obrotem spraw. W końcu tutaj trzeba walczyć, a nie uciekać.

Hmm… Co on może zrobić? Nie zna żadnej techniki która pomogła by mu się znaleźć tak wysoko. Na naukę Hiraishin no Jutsu mieliśmy za mało czasu. Przecież on nie będzie tak stał i rzucał w niego czym popadnie. To trochę mija się z celem…

Spojrzałem na Saia. Latał on na wysokości dachu. Chyba nie zbyt kwapił się by tutaj wrócić. Ponownie zwróciłem się ku Uzumakiemu. Jego mina wskazywała na to, że nad czymś myśli.

− Zrób to po staremu idioto!! – nagle rozległ się wrzask z trybun. Naruto i ja w tym samym momencie odwróciliśmy się w tą stronę. Przy barierce stała Sakura i chyba groziła blondynowi pięścią.

− Po staremu…? – chłopak spytał sam siebie – Ahh… − westchnął, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech – Oczywiście!!

Naruto zamknął oczy i zaczął koncentrować duże ilości chakry. Co on chcę zrobić? Po staremu… co to znaczy? Blondyn miał mi zaraz dać odpowiedź. Otworzył oczy i wskoczył na trybuny, po czym wykonał drugi skok na dach. Zrobił to bardzo szybko… za szybko jak na niego. Ciekawe…

Kiedy stanął na krawędzi, Uzumaki popatrzył najpierw w dół, a potem na swojego rywala, który zawiesił się na środku areny. Żeby móc lepiej wszystko widzieć, również wskoczyłem na dach, tylko że po drugiej stronie areny. Nagle, nie wiadomo skąd pojawił się obok mnie klon blondyna. Trochę się przestraszyłem, jak i kiedy on go zrobił? Sai na pewno tego nie zauważył. Zaczynało się robić coraz ciekawiej!

Oryginał po chwili delikatnie się uśmiechnął i kiwnął głową. To był chyba znak dla kopii, aby rozpocząć jakiś… plan?

− Tajū Kage Bunshin no Justu!! – nagle wrzasnęli obydwaj.

W błyskawicznym tempie, od miejsca w którym stał klon, a miejsca gdzie stał prawdziwy Naruto stworzył się most zbudowany z ogromnej ilości Uzumakich. Znajdował się on metr obok Saia, którego chyba zaskoczył taki obrót spraw, bo nic nie zrobił. Już dawno nie widziałem tej techniki w wykonaniu mojego podopiecznego…

Blondyn w tym czasie jednak nie próżnował. Szybko zaczął biec po plecach swoich kopii tworząc ponownie Rasengana. Członek Korzenia był w opałach. Z miejsca w którym obecnie się znajdował,  Naruto  mógł go dosięgnąć praktycznie wszędzie. Czarnowłosy nie ma za bardzo gdzie uciekać…

− Teraz na pewno mi nie uciekniesz!! – wrzasnął wściekle Uzumaki i skoczył w stronę swojego przeciwnika.

W tym momencie zorientowałem się, że obok mnie nie ma już klona, który pomógł stworzyć most. Jestem też pewien, że nie jest on częścią tej konstrukcji, ani nie zniknął. W takim bądź razie gdzie on jest?

Podczas moich rozmyśleń, akcja nabierała tempa. Niebieskooki był już w o włos od trafienia, gdy ptak szybko zanurkował w dół, pod most. Jeśli tak ma to wyglądać, to Naruto nigdy go nie złapie.

− Mam cię!! – nagle usłyszałem głos należący do Uzumakiego, ale nie był to oryginał.

Błyskawicznie zeskoczyłem na trybuny. To co zobaczyłem niezmiernie mnie zaskoczyło. W stronę Saia nie uchronnie zbliżał się klon, który stał jeszcze niedawno obok mnie. Kopia z Rasenganem w dłoni nieuchronnie zbliżała się ku czarnowłosemu. Ten jednak wykonał dość rozpaczliwą próbę zablokowania ciosu, zasłaniając się swoim ptakiem. Okazało się to dość szczęśliwą decyzją, bo członek Korzenia stracił tylko swój środek transportu, a nie zdrowie. Na jego nieszczęście, klon przeleciał przez atrament powstały przy wybuchu i nadal kierował się w jego stronę.

Sai jednak zachował zimną krew i rzucił w stronę kopii shurikenem. Ta trafiona szybko zniknęła, dzięki czemu czarnowłosy mógł skupić się na wylądowaniu. Mocno się chyba zdziwił gdy odwrócił głowę w stronę ziemi. Stał tam bowiem Naruto. Nie jestem pewien tylko, czy to oryginał, choć most nade mną zniknął.

Uzumaki powoli wystawił rękę przed siebie, a po chwili pojawiła się tam niebieska kula. Chłopak miał swojego oponenta w garści. Jednak, kiedy miał wystartować do ataku, stało się coś, co zaskoczyło wszystkich. Z pod ziemi wyskoczyło na niego bardzo dużo atramentowych węży, które momentalnie całego go oblazły i związały. Dobra zagrywka, Sai musiał je tam umieścić na samym początku walki. Zeskoczyłem w dół i powoli zacząłem kierować się w ich stronę. Czarnowłosy zaś pewnie kontrolował poczynania swoich pupili.

− To chyba koniec – członek Korzenia zwrócił się do mnie, znowu sztucznie się uśmiechając.

− Nie był bym tego taki pewien! – zawołał Naruto.

− Oh, opór nie ma sensu. Zostałeś pokonany – odparł mu Sai.

− Niedoczekanie twoje! – zawołał blondyn, poczym zniknął w kłębie dymu. To był klon!

− Co…?! – tylko tyle zdołał z siebie wydobyć ANBU.

Nagle wokół niego zaczęło obwiązywać się kilka kunaiów z żyłką. Skąd one nadleciały?! Zacząłem się rozglądać we wszystkie strony. Szybko go, a raczej ich znalazłem. Na trybunach znajdowało się pięciu blondynów. Nawet ja nie zauważyłem kiedy on to zrobił… niesamowite. Byłem tak zaabsorbowany tym co dzieję się wokół Saia. On sam zresztą chyba do tej pory nie wie co się stało, bo zdezorientowany leży na ziemi związany od szyi, aż po same kostki. Koło niego szybko pojawił się oryginalny Naruto.

− No to teraz, mamy chyba koniec, co? – spytał chłodno i ukuł go nożem w ramię – Nie jesteś klonem, podmianą lub bóg wie czym jeszcze.

− Nie, nie jestem – odparł uprzejmie – Zaskoczyłeś mnie, Uzumaki Naruto. W pełni zasłużyłeś na wygraną.

− Ekhm… − wtrąciłem się – W takim bądź razie, zwycięzcą ogłaszam Uzumakiego Naruto!! – krzyknąłem z całych sił, a trybuny odpowiedziały mi głośnymi oklaskami – Możesz go uwolnić… − zwróciłem się do blondyna.

− Już już… − odpowiedział i przeciął żyłkę – Proszę!

Sai szybko wstał, otrzepał się z kurzu, poczym odwrócił się w naszą stronę i delikatnie się ukłonił. Potem oddalił się wyjściem z areny w tylko sobie znanym kierunku. Dziwny typ…

Wzruszyłem ramionami i spojrzałem na niebieskookiego. Chyba ta walka dała mu w kość. Mimo, że nie walczyli ze sobą bezpośrednio, Naruto aby dostać się do swojego wroga i zastosować taką szybkość musiał użyć bardzo dużo chakry. Nie chcę nic przesądzać, ale nie jestem pewien czy da sobie radę z Gaarą. W tym stanie, po kilku minutach walki… Uzumaki może po prostu paść. Choć i tak zrobił już więcej, niż od niego oczekiwałem, jestem ciekaw jak da sobie radę będąc wyczerpanym.

− Co się mi się tak przyglądasz? – nagle blondyn spytał.

− A tak jakoś… − odparłem zamyślony i dodałem − jak się czujesz?

− Średnio, jeśli mam nie kłamać. Ale to nic! – uśmiechnął się – Naszego przyjaciela Kazekage też pokonam!

− Zobaczymy… Gaara to zupełnie inny przeciwnik, doskonale powinieneś o tym wiedzieć – odrzekłem, wspominając ich walkę z przed kilku lat.

− Wiem, ale zauważ, że ja również jestem inny – spokojnie odpowiedział blondyn – O nic się nie martw!

− Jak zwykle pewny siebie… − pokiwałem głową i przypomniałem sobie, że miałem się jeszcze go o coś spytać – Naruto, powiedz mi, co Sakura miała na myśli, mówiąc żebyś zrobił to „po staremu”?

− Ahh… to proste! – blondyn się zaśmiał – Chodziło jej o dużą ilość klonów i walkę najdziwniejszymi środkami! Cały ja, jak byłem młody..

− No cóż… − zaskoczył mnie tą odpowiedzią – Dobrze, że okazało się to skuteczne. A teraz skup się – zmieniłem nagle temat − zostało kilka chwil do końca przerwy, wycisz się i odetchnij. Czeka cię teraz najtrudniejsza walka…

− Jakbyś tyle nie gadał, to może by mi się to udało, wiesz?! – przerwał mi Naruto – Zachowujesz się jakbym był dzieckiem!

− Oh… przepraszam – głupio zarechotałem – Po prostu trochę się denerwuje…

− Ale to ja walczę, a nie ty…

− Dobra! – walnąłem go lekko w głowę – Nie dyskutuj!

Uzumaki przeklął cicho pod nosem i odszedł kilka metrów dalej, aby w spokoju zebrać myśli. Ja zaś, oczekiwałem na pojawienie się Gaary.

Czerwonowłosy nie kazał długo na siebie czekać. Na środku areny pojawiła się niewielka burza piaskowa, z której po chwili wyłonił się sam Kazekage. Szybko ruszyłem w jego stronę. Jego twarz jak zwykle nie zdradzała żadnych emocji…

− Nadal nie wiem, co skłoniło cię do tej walki – zawołałem podchodząc do niego – Czy to nie godzi trochę w twój urząd Kage? – spytałem.

− Jako Kazekage mogę zrobić teoretycznie wszystko – odparł ze spokojem syn Czwartego – Poza tym, chcę rewanżu, lecz tym razem w równej i honorowej walce – dodał, co trochę mnie zaskoczyło.

− Rewanżu?! – nagle wtrącił się Naruto – Przecież tym razem też przegrasz!

− Wątpię, bo tym razem mam dla kogo walczyć – odrzekł Gaara – Będę walczyć w imieniu całej Suny! – krzyknął − A ty, mój przyjacielu – dodał − chyba walczysz obecnie tylko dla siebie, prawda? Nie ma na tobie presji, jaką wtedy ci zafundowałem.

− Nie wracajmy do tego – odpowiedział chłodno blondyn – Było minęło. A co do twoich słów, nie mogę się z tobą zgodzić. Ale, aby dowiedzieć się dlaczego, musisz mnie pokonać!

− Zaczynajmy zatem – przywódca Piasku zwrócił się do mnie – To już czas, prawda Panie Namikaze?

− Przerwa właśnie się zakończyła – odparłem, ale tak naprawdę tego nie wiedziałem, strzelałem, że tak jest – Możemy zaczynać trzecią, ostatnią walkę!

Obydwaj ustawili się w miejscach wyznaczonych dla zawodników, a stanąłem pomiędzy nimi. Nie pytałem czy są gotowi, było to doskonale widać w ich spojrzeniach.  Delikatnie się uśmiechnąłem, podniosłem rękę do góry, na co Uzumaki nieznacznie drgnął. Dynamicznie machnąłem dłonią.

Nagle wydarzyło się coś niesamowitego. W momencie gdy to zrobiłem, coś błyskawicznie mnie minęło, tak szybko, że nawet nie byłem w stanie zareagować. Zaskoczony spojrzałem w stronę Gaary i odskoczyłem w tył. To co tam ujrzałem jeszcze bardziej mnie… dobiło.

Naruto był przy nim, zadając potężne uderzenie prawą ręką, jednak odparł je piasek. Blondyn minął swojego przeciwnika, a gdy był za nim stworzył klona, który odbił się od pleców oryginału i szybko znalazł się przy Kazekage, zadając kolejny cios. Ten również został zablokowany przez obronę czerwonowłosego, po czym jednym machnięciem strumienia piachu zniszczył kopie.

Niebieskooki nie rezygnował. Wyciągnął z kabury kunaie z wybuchowymi notkami i rzucił je w stronę swojego rywala. Przed liderem Suny wyrosła ściana, która zaabsorbowała wybuchy. To zamieszanie wykorzystał Naruto, który przeskoczył nad zniszczonym murem i z Rasenganem w dłoni nieuchronnie leciał w stronę Gaary. Ten nie pozostał bierny i posłał w jego stronę strumień piachu. Trafił, jednak okazało się, że był to tylko klon! Oryginał nagle, z tą samą techniką pojawił się obok niego. Obrona czerwonowłosego nie nadążyła. Uzumaki miał zadać cios, lecz Kazekage w porę odskoczył, co dało czas na reakcje piachu, który momentalnie z całą swoją siłą uderzył blondyna posyłając go kilkanaście metrów do tyłu.

Ta akcja mogła się podobać. Naruto miał świetny pomysł, zabrakło mu naprawdę nie wiele. Gaara doskonale wie, że jeśli zostanie trafiony Rasenganem – przegra. Mojemu podopiecznemu jednak, ten cios na pewno dał się we znaki. Chłopak dosyć powoli podnosił się ziemi, na pewno odczuwał skutki poprzednich walk. Mimo wszystko wstał, rozmasował lewe ramie i splunął krwią. Na ten widok tłum poderwał się do kibicowania, głównie Uzumakiego.

Kazekage nie czekał. Z jego gurdy wydobyły się spore ilości piasku, które po chwili zaczęły tworzyć twarde pociski. Naruto pokręcił z niedowierzaniem głową i westchnął, poczym przygotował się na odparcie ataku.

Gdy w stronę blondyna z zawrotną prędkością zaczęły mknąć piaskowe kawałki, ten zaczął biec wzdłuż ściany, mając nadzieje, że żaden go nie trafi. Niestety, jego próba nic nie dała, pociski były zbyt szybie, a na dodatek niebieskooki kierował się w moją stronę. Świetnie! Nie mając innego wyjścia wskoczyłem na trybunę za mną.

W międzyczasie Uzumaki przestał uciekać. Postanowił uniknąć wszystkich ataków, co również się mu nie udało, choć przez moment całkiem nieźle mu to szło. Kilka fragmentów piachu wbiło go w mur, a po chwili upadł na ziemie. To był chyba koniec, Kazekage okazał się za silny…

− Pora to zakończyć! – zawołał czerwonowłosy, a za nim pojawiła się nagle ogromna ściana stworzona z kruchego materiału, która prawdopodobnie miała ostatecznie pokonać Naruto.

Blondyn zdołał uklęknąć. Z jego ust sączyło się dużo krwi. Te ciosy musiały być naprawdę bolesne. Fala stworzona przez Gaare ruszyła w jego stronę. Uzumaki starał się dojść do siebie, co chyba mu się udało, bo pewnie spojrzał w jej stronę.

Nagle zrobił coś dziwnego. Otarł kciukiem krew i chyba zaczął wykonywać znaki. Nie było mi dane zobaczyć reszty, po piach wszystko mi zasłonił. Doszło do zderzenia dwóch ścian. Po blondynie nie było ani śladu. Jednak coś nie dawało mi spokoju. Po co on miałby wykonywać technikę przywołania jeśli wiedział, że… może mu się udać?

Szybko spojrzałem na dach nad miejscem gdzie znajdował się poprzednio Naruto. Moje usta automatycznie się uśmiechnęły. Stał tam bowiem Uzumaki, ale nie sam, lecz razem z Gamakichim, który urósł. I to bardzo, gdyż był wyższy chyba nawet ode mnie. Blondyn stał na jego głowię, a ten jednym szybkim skokiem znalazł się za Kazekage.

− Pamiętasz mnie? – spytała ropucha gdy wylądowała – Chciałeś mnie skrzywdzić kilka lat temu. Czas na zemstę! – syn Szefa krzyknął i nabrał w usta wody. Naruto zaś położył na nim swoją dłoń.

− Fūton: Gama Teppō!!

Uzumaki wrzasnął, a z paszczy Gamakichiego momentalnie wystrzelił potężny wodny strumień, który centralnie uderzył w Kazekage. Tego nie mogła powstrzymać nawet jego obrona, przez co po chwili, Gaara znalazł się w takim samym położeniu jak niedawno blondyn.

Niebieskooki zeskoczył z ropuchy, lecz kiedy lądował wyszło z niego całe jego zmęczenie, przez co zamiast gładko stanąć na nogi, przyklęknął na jedno kolano. Prawdopodobnie ten atak wyczerpał jego chakre.

− Dzięki, Gamakichi – wysapał Naruto.

− Nie ma za co stary – odparł uprzejmie i zniknął w kłębie dymu.

Wszyscy ludzie na stadionie milczeli. Ja zaś patrzyłem w stronę Gaary. Zastanawiałem się, jak poczuł ten atak. Czerwonowłosy był cały mokry, ale powoli podnosił się z ziemi. Na jego skórze dostrzegłem wiele pęknięć. To musiała być jego słynna ostatnia linia obrony… czyli wytrzymał. Niesamowite. Uzumaki musiał mieć za mało chakry, by odpowiednio mocno mu przyłożyć.

Kazekage był już na równych nogach. Blondyn uczynił to samo, ale z wielkim trudem. Wiedziałem już, że tą walkę wygrał przywódca Suny. Powoli zacząłem kierować się w ich stronę.

W międzyczasie, koło użytkownika piasku, pojawił się jeden średniej wielkości pocisk wykonany z tego materiału. To miała być pewnie kropka nad i. Naruto ledwo utrzymywał równowagę.

Gaara machnął ręką, jego atak ruszył. Trafił blondyna prosto w brzuch. Odleciał on kilka metrów w tył. To był koniec. Szybko znalazłem się przy nim, aby sprawdzić czy nic poważniejszego się mu nie stało. Chłopak patrzył na mnie pół przytomny wzrokiem.

− Przepraszam Sensei… − szepnął.

− Zamknij się i oszczędzaj siły – odparłem chłodno, sprawdzając jego puls – Nie masz za co mnie przepraszać.

− Przegrałem… to chyba oczywiste, że muszę cię za to przeprosić. Zawiodłem cię… − to były jego ostanie słowa, gdyż stracił przytomność.

Wstałem, koło mnie pojawił się oddział medyczny. Zwróciłem się w stronę Gaary i kiwnąłem mu głową na znak, że mu gratuluje. To była bardzo dobra walka. Musiałem jeszcze tylko dopełnić formalności…

− Zwycięzcą zostaje Piąty Kazekage Gaara!! – krzyknąłem i wskazałem na niego dłonią.

Trybuny wybuchły krzykiem i oklaskami. To było chyba podziękowanie za takie widowisko. Z wielką chęcią zniknąłbym stąd teraz na najbliższe kilka dni, ale wątpię czy Tsunade pozwoliła by mi potem żyć. Dlatego trochę zrezygnowany, ale jednak, zostałem na arenie czekając już na właściwych Geninów biorących udział w Egzaminie.

Uzumakiego dość szybko przetransportowano do szpitala. Co się tam działo, tego już nie wiem…

Moje żebra… bolą. To było pierwsze odczucie zaraz po tym jak się obudziłem. Oślepiło mnie trochę światło słoneczne, ale szybko do niego przywykłem. Zorientowałem się też, że leże w jednej z sal w szpitalu. Ciekawe ile…

Rozmasowałem sobie kark. Spojrzałem na szafkę stojąco obok mojego łóżka. W wazonie był bukiet świeżych kwiatów, których nazwy niestety nie znam. Ciekawe od kogo one…

− Wreszcie się obudziłeś! – nagle usłyszałem krzyk, co spowodowało, że podskoczyłem do góry w miejscu. Powoli przekręciłem głowę w stronę z której ten głos dochodził. W oknie stał nie kto inny jak Jiraiya.

− Ero−sennin… co ty tu robisz? – spytałem ospale.

− Przyszedłem zobaczyć co u ciebie słychać, no i chciałem wręczyć ci to – odparł i rzucił mi jakiś zwój.

− Co to?

− Wynik twojego Egzaminu. Tsunade dała mi go dziś rano.

− Serio to jest wynik?! – zawołałem radośnie i błyskawicznie otworzyłem przedmiot.

Zacząłem czytać. Były tu napisane różne oficjalne formułki itp. Ja szukałem jednak tej najważniejszej informacji. W końcu ją znalazłem. Coś mi się tu nie zgadzało… przeczytałem raz, drugi, trzeci. To musiała być pomyłka…

− Sensei, tu jest napisane, że zostałem awansowany do rangi Jōnina. To chyba jakiś błąd…

− Idioto! – Sannin wrzasnął – Tsunade nigdy się nie myli. Zresztą nawet ja mogę ci zaświadczyć, że jest to prawda, bo byłem przy zatwierdzaniu tej decyzji.

− Czyli… jestem Jōninem? – spytałem z niedowierzaniem.

− Dokładnie tak!

Patrzyłem na niego z niedowierzaniem. Ja z tak wysoką rangą? Tak od razu? Przecież to nie był test na ten stopień… choć przeciwnicy byli naprawdę trudni. Nie mogę w to uwierzyć…

− A kto został Chūninem? – spytałem, aby mieć więcej czasu na pozbieranie myśli.

− Twój przyjaciel Konohamaru. Wygrał bez problemu cały turniej, na dodatek umie on Rasengana. Pokazałeś mu go, prawda?

− Kiedyś tak ale, że sam się go nauczy, tego nigdy bym się nie spodziewał – odpowiedziałem radośnie.

− Ebisu twierdzi, że uczył się go od ponad pół roku…

− To fajnie… − nadal byłem zamyślony i zaskoczony.

− Dziwnie wyglądasz, jakbyś w ogóle nie cieszył się ze swojego sukcesu – powiedział Sannin i wszedł przez okno do środka – Zostać Jōninem w takim wieku to nie lada wyczyn. Przynajmniej jak na dzisiejsze czasy. Jeśli chcesz mogę odnieść ten zwój do Tsunade...

− Nie nie! – szybko zaprotestowałem – Oczywiście, że się cieszę! Jestem po prostu zaskoczony…

− To dobrze, bo mam jeszcze jedną dobrą wiadomość. Naruto… − wymówił tajemniczo moje imię.

− Tak?

− Czy słyszałeś kiedyś o Senjutsu…?