Rozdział 23

„Las Śmierci”

- Ahh moja biedna głowa…! – krzyknąłem gdy odzyskałem przytomność – Tak w ogóle to gdzie ja jestem?

Rozejrzałem się dookoła. Las. Na dodatek strasznie gęsty. Znam tylko jedno miejsce tak wyglądające…

Anko musiała mi coś wstrzyknąć... pewnie takie miała zadanie. No cóż…

Szybko wstałem i otrzepałem ubranie z kurzu. Nadal miałem lekkie zawroty głowy, ale nie było to nic czego bym nie wytrzymał.

- Nareszcie się obudziłeś Naruto! – głos dobiegał zza moich pleców.

- Namito-sensei… - odrzekłem i powoli odwróciłem się w jego stronę.

Namikaze siedział na wielkim korzeniu, a w prawej dłoni trzymał jakiś zwój. Moją uwagę jednak przykuła inna rzecz. Na jego lewym ramieniu pojawił się biały rękawek z czerwonymi płomieniami przy końcu. Wyglądało to dość… fajnie!

- Skąd u ciebie ten rękaw co? – zapytałem z ciekawością.

- Chodzi o to? – odpowiedział pytaniem i zeskoczył do mnie – Jestem głównym sędzią i egzaminatorem drugiego i trzeciego etapu, więc stwierdziłem, że muszę się jakoś wyróżniać prawda? Kakashi zarzucił mi, że jest to ściągnięte z ubioru jego ojca… - blondyn podrapał się po głowie – Lecz Sakumo miał dwa rękawy, na których był inny wzór. Mój wzorek bardziej nawiązuje do płomieni wyhaftowanych na płaszczu mojego brata…

- Czyli nie jesteś oryginalny! – orzekłem twierdząco.

- Nawet ty jesteś przeciwko mnie…? – Namikaze spytał zrezygnowany – No trudno. Łap zwój! – krzyknął i rzucił przedmiot w moją stronę – Masz tu wszystkie potrzebne informacje na temat tego co cię tu czeka. Nie obawiaj się o inne drużyny – dopowiedział, jakby czytał w moich myślach – Znajdujemy się po drugiej stronie lasu, na pewno nikogo z tych młodzików nie spotkasz. Czy zostało coś jeszcze…? Chyba nie. Pozostało mi jedynie życzyć ci powodzenia! Do zobaczenia za parę dni!

- Cze… Czekaj!!

Było jednak za późno. Namito zniknął w kłębie białego dymu. Wzruszyłem ramionami i spojrzałem na zwój. Był takich samych rozmiarów jak zwoje z misjami które przydziela Hokage. Nie widząc innego wyjścia otworzyłem go i zacząłem czytać…

Gdy skończyłem nie wiedziałem, czy mam być zadowolony, czy przerażony. Mam zostać poddany kilku testom, za których realizacje i wykonanie odpowiada ANBU. Przynajmniej nie mam określonej ramy czasowej, w której musiałbym się zamknąć.

W sumie, najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie wiem czego mam się spodziewać…

Siedziałem sobie spokojnie na krześle w pokoju kontrolnym wieży, która znajdowała się pośrodku Lasu Śmierci i niczym się nie przejmując czytałem swoją obecną lekturę. Nagle do pomieszczenia weszła moja przełożona…

- Przekazałeś mu zwój Namito? – spytała Piąta.

- Dinozaury zżarły aury… co to za tekst?! – krzyknąłem po przeczytaniu jednego z akapitów książki całkowicie ignorując pytanie Tsunade. Ta zaś powoli do mnie podeszła…

- Przekazałeś zwój Naruto??!! – wywrzeszczała mi to pytanie prosto do ucha.

Ten wrzask spowodował, że spadłem z krzesła na którym siedziałem, na dodatek byłem lekko ogłuszony.

- Ahh…! Nie musisz tak krzyczeć! Skoro wróciłem to znaczy, że mu go dałem nie?! – szybko wstałem i stanąłem twarzą twarz z blondynką.

- A skąd mam wiedzieć?! Jesteś jeszcze bardziej nieprzewidywalny niż Naruto!! – odpowiedziała mi jeszcze głośniej Piąta.

- Bez przesady!! Nie zrobiłem jeszcze nic co potwierdza twoją tezę!!

- Zamknij się!! – to był koniec rozmowy.

Zanim się obejrzałem na moim prawym policzku wylądowała otwarta dłoń Piątej. Uderzenie było na tyle mocne, że wylądowałem na ścianie z mojej lewej stronie. Dlaczego ta kobieta ciągle mnie bije?

- Za co…? – spytałem, jednocześnie masując obolały policzek.

- Jestem Hokage i to ja mam zawsze rację!! Zapamiętaj to na przyszłość jasne?!

- Chciałabyś… - szepnąłem.

- Co powiedziałeś?! – Tsunade ponownie krzyknęła i zaczęła powoli iść w moją stronę.

- Że zapamiętam! Hehehe… - nie wiem czemu zacząłem głupio się śmiać i cofać do tyłu.

- Mam nadzieję… No dobra! Muszę iść na spotkanie z paroma mieszkańcami… podobno mają jakiś problem z kanalizacją. Masz się wszystkim zająć!

- Tak wiem wiem... – odrzekłem i podszedłem do monitorów – Postaram się aby nikt tutaj nie zginął…

- Też tak uważam! Kiedy skończę, znowu tu wpadnę! – zakończyła i wyszła z pokoju.

- Rany… - powiedziałem zrezygnowany i przysunąłem sobie krzesło – Jak mogłem dać się w to wciągnąć…

Idę już w stronę wieży kilka godzin i jak do tej pory nic niepokojącego nie spotkałem. I jak na złość to mnie najbardziej niepokoi! Muszę zachować sto procent koncentracji. Nie jest to w moim obecnym położeniu łatwe, bo dość szybko można się tu rozkojarzyć.

Nagle coś poczułem. Są tutaj… Pozycje tych Shinobi wskazywały na to, że musiałem iść przed siebie. Moje przepuszczenia okazały się trafne, gdyż po chwili moim oczom ukazała się dość duża polana. Idealne miejsce na zasadzkę…

W momencie kiedy postawiłem stopę na trawie, na środku tego placu pojawił się ANBU. Nie zastanawiając się wiele wyciągnąłem z kabury kunai.

- Jest to twoje pierwsze wyzwanie! Co zrobisz, jeśli atak może nadejść z każdej strony?! – rozległ się męski głos.

- Zobaczysz! – krzyknąłem i ruszyłem biegiem w stronę zamaskowanego, jednak ten błyskawicznie zniknął.

- Jesteś otoczony! Nie będziesz wiedział skąd nadejdzie atak! Co zrobisz?! – rozległ się ten sam głos, tylko wydobywał się on tak jakby znikąd.

- To bardzo proste… Kage Bunshin no Jutsu! – koło mnie pojawiły się trzy moje klony, które ustawiły się tak, abym miał przegląd całego pola walki – Zawsze mogę mieć oczy dookoła głowy prawda? No to kto teraz zaatakuje?! – krzyknąłem wyzywająco w stronę lasu – Nikt? Jaka szkoda!

- Bardzo dobry pomysł, ale… - głos rozległ się zza moich pleców – Każda technika ma jakiś słaby punkt! – ANBU pochwycił mnie za ręce, ja jednak tylko się uśmiechnąłem – Mam cię!

Nagle z pod ziemi wyrosła para moich rąk, która złapała mojego oponenta za kostki i pociągnęła go w dół. Po chwili widać było tylko głowę tego miłego pana.

- Wpadłeś w moją pułapkę! – orzekłem dumnie – Nigdy nie bądź tak pewny siebie!

- Kiedy ty to zrobiłeś?! Nic nie było widać!

- No i to chodzi w tej technice prawda? Heh… mam nadzieję, że kolejne zadanie będzie trudniejsze! – zakończyłem i z uśmiechem na twarzy ruszyłem w dalszą drogę.

Jedyne co mam do powiedzenia, o sytuacji która miała przed chwilą miejsce to to, że ten ANBU się ośmieszył. Oczywiste było, że Naruto specjalnie zrobił ten błąd i zostawił odsłoniętą dziurę w tej formacji.

Czy Shinobi z tej jednostki są tacy słabi, czy to po prostu głupi przypadek? Przekonamy się już wkrótce, bo Uzumaki właśnie natrafił na kolejną drużynę. Tym razem dość szybko…

Ohh tym razem pojawili się już w lesie! Są to niewątpliwie jakieś postępy. Ciekawe co tym razem mi zaoferują…

- Tym razem sprawdzimy, jak radzisz sobie z użytkownikami Genjutsu! – orzekł Shinobi przede mną.

- Skoro nie masz Sharingana… musisz wykonać pieczęcie aby mnie w nie złapać prawda? – spytałem – Moja odpowiedź będzie tak samo prosta jak poprzednio! Tajū Kage Bunshin no Jutsu!!

Wykonałem technikę, by po kilku sekundach wszędzie pojawiły się moje klony. Każdy z nich krzyczał coś w stronę ANBU jednocześnie robiąc głupie miny.

- Musisz użyć swojego Jutsu na oryginale! Jak myślisz, który z nas jest prawdziwym Naruto?

- Skąd wiesz, że nie jesteś już w nie złapany?! – zapytał pewnie ANBU – To wszystko, to tak naprawdę jedna wielka iluzja!

- Jeśli to jest iluzja nie mógłbym zrobić tego! – błyskawicznie pojawiłem się przed moim przeciwnikiem z Rasenganem gotowym do użycia.

- Mam cię!! – krzyknął Shinobi i ukończył swoją technikę.

Wszystkie klony natychmiast zniknęły. Czyżby Uzumaki tak łatwo dał się złapać? To by było zbyt proste…  Naruto na pewno ma jakiś plan!

- Jak to powiedziałeś mojemu koledze, nie bądź taki pewny siebie! – orzekł ANBU i uderzył mnie w twarz…

Tak mu się jednak tylko zdawało.

- Klon?! – krzyknął zdumiony na widok znikającego mnie.

- Ktoś tu chyba wpadł po uszy…! – powiedziałem i przyłożyłem mojemu oponentowi kunaia do gardła – Przegrałeś!

- Rozumiem… tak naprawdę gdy stworzyłeś te wszystkie kopie, ukryłeś się w jakimś bezpiecznym miejscu i czekałeś na odpowiedni moment by zaatakować prawda?

- Powiedzmy, że masz rację… Czyli co zdałem nie?

- Tak… Możesz ruszać dalej!

- Super! No to narka! – krzyknąłem radośnie i pobiegłem w stronę mojego celu, czyli wieży!

Czy oni wszyscy naprawdę dają się nabierać na zwykłe klony? Z tego co mi wiadomo ten gość był jednym z najsilniejszych Shinobi posługujących się Genjutsu w Liściu… a dał się załatwić jak dziecko.

Albo to Naruto jest geniuszem, albo oni nie mają swojego dnia…

Cztery dni później.

Nareszcie chwila wytchnienia! Przez ostatnie trzy dni ANBU atakowało mnie nieustannie wszystkim czym miało. Mimo wszystko posuwałem się do przodu, lecz o wiele wolniej.

Po krótkiej drzemce wspiąłem się na najwyższe drzewo jakie zauważyłem. Z jego szczytu doskonale wiedziałem ile drogi zostało mi jeszcze do pokonania. Jeśli się pośpieszę to już jutro powinienem tam dotrzeć.

Po zejściu na ziemie zajrzałem do torby by sprawdzić, czy zostało mi coś do jedzenia. Nie było tego za wiele… trzeba się streszczać.

- Rasengan!! – krzyknąłem i uderzyłem w wielkiego węża który chciał zrobić sobie ucztę z trzech młodych nie ostrożnych Geninów z Kumo.

Gad nie przeżył mojego ataku, zaś po chwili z kryjówki wybiegła trójka dzieciaków. Było to dwóch chłopców i jedna dziewczyna.

- Co tu się…?! – przeraził się chłopak.

- Młodzieży! – zawołałem i pojawiłem się przed nimi – Czy w Chmurze nie nauczyli was, żeby wystawiać warty podczas postoju?

- No tak ale…! – zaczęła protestować dziewczyna

- Macie szczęście, że jako egzaminator mam czuwać, aby nic poważnego wam się nie stało… Jednak jeśli dalej będziecie tak nieostrożni daleko nie zajdziecie moi mili!

- Rozumiemy! Dziękujemy za ratunek! – krzyknęli chórem.

Posłałem im tylko ciepły uśmiech i zniknąłem w żółtym błysku.

Pojawiłem się w pomieszczeniu które stało się moim tymczasowym mieszkaniem. Szybko podszedłem do monitorów by sprawdzić jak radzą sobie pozostałe trójki.

Najszybciej powinna dotrzeć tutaj drużyna Konohamaru. On, Moegi i Udon doskonale sobie poradzili i pozostało im tylko dotarcie do wieży.

Równie dobrze co im radziła sobie drużyna siostry białowłosej dziewczynki, którą poznałem w Akademii. Widać, że dziewczyna ma talent. Z tego co widziałem, jest niekwestionowanym liderem swojej grupy.

W ciągu tych paru dni na szczęście nie musiałem zbyt często interweniować. Jest to dość pocieszające. Mogłem sobie przynajmniej w spokoju poczytać książkę…

Kilka godzin później.

Jeszcze trochę i mi się uda. Po kilkudziesięciu minutach spokojnego biegu ANBU ponownie zaczęło atakować. Na całe szczęście nie z taką siłą jak poprzednio. Najwidoczniej również musieli się zmęczyć. Właśnie teraz mogę docenić trening jaki zafundował mi Namito i Lee. Czuje się całkiem dobrze, mimo wielu godzin nieustannego biegu i walki.

Dziwne. Od paru minut cisza. Nie wyczuwam również żadnej chakry…

- Naruto!! – rozległ się dobrze znany mi głos.

- Sakura?! – zawołałem zdezorientowany i stanąłem – Sakura gdzie jesteś?!

- Naruto pomóż mi!!

Nadal nic nie widziałem… Co robić?!

Nagle poczułem, że ktoś za mną stoi. Szybko się odwróciłem i dostrzegłem ANBU.

- Masz do wyboru dwie opcje! – krzyknął gdy chciałem ruszyć do ataku.

- Gdzie jest dziewczyna?! – wrzasnąłem wściekle.

- Spokojnie chłopcze. Jest tam, za tymi drzewami – wskazał ręką – Jeśli chcesz, możesz ją uratować. Z drugiej strony jednak mam coś dla ciebie…

- Nie obchodzi mnie to!

- Może jednak wysłuchasz? Mam tutaj zwój, na którym wystarczy, że złoże swój podpis, a automatycznie staniesz się Chūninem. Wystarczy, że zostawisz swoją przyjaciółkę.

Nic nie odpowiedziałem, tylko powoli zacząłem iść w jego stronę. Mój rozmówca stał nieruchomo, jakby był pewien, że wybiorę jego propozycję.

Zatrzymałem się przed nim i spojrzałem w otwory na oczy w jego masce.

W jednej sekundzie wyprowadziłem potężne uderzenie w jego brzuch.

- Jesteś idiotą – podsumowałem i ruszyłem w kierunku który wskazał.

- Jeśli tam pójdziesz… nigdy więcej nie będziesz mógł przystąpić do egzaminu!! – krzyknął jeszcze, ale ja go nie słuchałem.

Wybiegłem zza drzew. Rzeczywiście była tam Sakura. Koło niej stał tylko jeden ANBU. Jedyną dziwną rzeczą było tu to, że Haruno była związana dziwnym sznurem… jakby drewnianym?

- Puść ją natychmiast!! – krzyknąłem w jego stronę.

- Naruto…

- Postanowiłeś ją uratować? Szlachetne… jednak oznacza to, że nie wykonałeś swojego zadania. A wiesz, co warci są Shinobi którzy łamią swoje rozkazy?

- Ci którzy łamią zasady, to śmieci tak?

- Dokładnie…

- Jednak ja wiem co innego. Masz rację co do tego zdania, ale… Ci którzy nie dbają o swoich przyjaciół są jeszcze gorsi od śmieci!! – wrzasnąłem i zacząłem tworzyć Rasengana – Jeśli Sakura nie będzie wolna w przeciągu następnych pięciu sekund nie licz, że będę litościwy!!

- Hmm… tego nie mogę zrobić. Niestety nie pozostaje mi nic innego, jak pokazanie ci ile tak naprawdę jesteś wart!!

- Niech tak będzie!!

No proszę… Tsunade ściągnęła tu nawet jego. Uzumakiego czeka nie lada wyzwanie. Uważam jednak, że jeśli wykorzysta wszystko co umie, oraz przy odrobinie szczęścia jest w stanie go pokonać…

Tenzō Uwolnienia Drewna!

Znów długo musieliście czekać… Przepraszam was!

Obiecuje poprawę!

Mam nadzieję, że się wam mimo wszystko spodoba! Gorąco liczę na wasze komentarze!

Oceniajcie, krytykujcie, pytajcie i do następnego! :)