Rozdział 20

„Gorące źródła”

 

Co kombinował Danzō? Tego człowieka bardzo trudno rozgryźć… Gdyby nie miał jakiegoś szerzej zakrojonego pomysłu nigdy nie przeprowadziłby takiej operacji.

Zresztą, albo ten staruch jest głupi, albo nie zna zbyt dobrze moich umiejętności… Być może chciał je tak poznać?

Przyjdzie pora, aby się nad tym zastanowić. Teraz idę się odprężyć…

Wiem, mam swoje własne źródło w domu, ale nie jest przygotowane. Będę się musiał za nie zabrać. Za dużo mam tej roboty. Ale to później.

Szliśmy już kilkanaście minut. Co i rusz spoglądałem na Naruto… Wyglądał na rozbawionego. Ciekawe czemu? Pokręciłem głową, gdy moją uwagę przykuła pewna osoba. A raczej dwóch tak samo wyglądających mężczyzn. Ubrani byli w dziwne zielone kombinezony i zgniłozielone kamizelki, zaś na nogach mieli pomarańczowe podgrzewacze.

Rany. Może w pierwszym momencie nie byłem tak zażenowany, ale gdy podeszliśmy bliżej, usłyszałem o czym rozmawiają, a właściwie o co się kłócą.

Chodziło o ilość zrobionych przysiadów w przeciągu dziesięciu minut. Jak w ogóle można o coś takiego się spierać?!

Gai – Mówię ci Lee…! – przerwał, gdy zobaczył mnie i Naruto – To wy!! Jedna z największych Sił Młodości wróciła do Konohy!! – krzyknął radośnie i do nas podleciał.

Nam – Ee… Też miło cię widzieć? – odpowiedziałem, lecz zdałem sobie sprawę, że mój przyjaciel nie zwraca uwagi na to co mówię, a jest pochłonięty oglądaniem mnie z każdej strony – Gai? Co ty robisz? Gai?

Lee – Mój mistrz prawdopodobnie zaraz wyzwie cię na pojedynek! – krzyknął z dumą.

Nam – Pojedynek?! Jaki znów… Naruto? – postanowiłem szukać u niego pomocy, ale gdy spojrzałem w miejsce gdzie blondyn powinien się znajdować, mocno się zdziwiłem, bo go tam nie było. Zniknął…

Gai – Dokładnie mój przyjacielu!! – czarnowłosy nagle pojawił się przede mną – Chce przekonać się jak bardzo wzrosły twoje umiejętności! Od naszego ostatniego starcia…

Nam – Nigdy ze sobą nie walczyliśmy – przerwałem mu.

Gai - …Minęło zbyt dużo czasu! – ten człowiek zupełnie nie zwracał na mnie uwagi – Tak więc… Przyjmujesz wyzwanie?!

Nam – Wiesz… Mój plan dnia jest dość napięty… Obecnie nie mam za bardzo czasu i w ogóle! – zacząłem drapać się po głowie i wymieniać byle jakie powody, aby tylko nie dać się wciągnąć w tą grę.

Kakashi opowiedział mi jak rozpoczęły się te ich słynne potyczki. Dzięki temu wiedziałem, że jak raz spróbuje to Gai nie da mi żyć.

W tym momencie zza jednego budynku wyszedł Naruto.

Nar – Hej Sensei! Ile można na ciebie czekać?! – krzyknął w naszą stronę.

Gai – Czy to Naruto?! – zapytał z entuzjazmem – Ale się zmienił! Ciekawe czy…?!

Nam – Gai! Kiedy indziej na pewno sobie pogadamy! – kłamałem – Teraz bardzo się nam śpieszy! – odpowiedziałem szybko i pobiegłem w stronę swojego ucznia.

Nie usłyszałem żadnej odpowiedzi, co przyjąłem z wielką ulgą.

Zniknąłem dwóm panom z pola widzenia. Teraz byłem ciekaw gdzie zniknął Uzumaki. I czemu tak nagle znów się pojawił?

Przez chwilę mu się przyglądałem, lecz z jego postawy niewiele było dane mi wyczytać. Dziwne… było to trochę za bardzo „normalne”…

Nar – Stało się coś? – spytał.

Nam – Nic… Dzięki za ratunek. Tak w ogóle to gdzie zniknąłeś?

Nar – Niedawno widziałem się z Lee. Wiedziałem, że może do czegoś podobnego dojść, więc się ulotniłem. Tobie jednak to nie wyszło…

Nam – Wiesz – zacząłem i ruszyłem w stronę łaźni – Nie mam w zwyczaju unikania przyjaciół… No chyba, że naprawdę tego potrzebuje.

Nar – No właśnie… - odpowiedział gdy mnie dogonił – Dobra! Nie ma na co czekać! Im szybciej się tam pojawimy tym… - urwał.

Nam – Tym co? – ciągnąłem dalej.

Nar – Tym szybciej wrócimy do domu oczywiście! – odpowiedział i głupio się uśmiechnął.

Nam – Racja. Chodźmy! – zawołałem radośnie i przyśpieszyłem kroku.

Na miejsce dotarliśmy po kilku minutach marszu. Nie wydarzyło się już nic niespodziewanego, przez co poczułem lekką ulgę.

Weszliśmy do środka. Wnętrze było bardzo ładnie wystrojone, wszystko na co spojrzałem nawiązywało do wody lub zdrowia. Widać, że naszym Konoszańskim gorącym źródłom bardzo dobrze się wiodło. Ciekawe czy gospodarka Wioski się poprawiła… Przy najbliższej okazji spytam o to Tsunade.

Powoli podeszliśmy do recepcji. Po drugiej stronie stała miło wyglądająca starsza pani, która czytała jakąś gazetę, a gdy pojawiliśmy się w budynku musiała przerwać. Jeśli mam mówić dokładniej to była to współwłaścicielka tej łaźni. Kiedy ostatni raz tu byłem miała zdecydowanie mniej siwych włosów… mamo.

(Wła)ścicielka – Witajcie młodzi panowie! Na pewno przybyliście, aby się odprężyć!

Nam – Tak tak… Czy możemy prosić o…

Wła – Proszę iść korytarzem w prawo i skręcić w drugie drzwi po lewo! – przerwała mi, jakby miała załatwione już wszystkie formalności – Życzę miłego pobytu!! – krzyknęła radośnie i wróciła do lektury.

Nie wiedziałem co powiedzieć. Nigdy wcześniej nie spotkałem się z taką sytuacją…

Za to Uzumaki chyba tak, bo jak gdyby nigdy nic ruszył we wskazanym kierunku. Mam złe przeczucia co do pobytu w tym miejscu. On na pewno coś kombinuje…

Wszystko idzie zgodnie z planem! Namito nawet nie spodziewa się mojej pułapki… chyba.

Skoro tak zareagował na technikę Konohamaru… Ciekawe jak zareaguje na najlepsze Harem no Jutsu jakie kiedykolwiek zrobiłem?! Chyba zostało we mnie coś z tego chłopaka którym byłem… Ale czy to takie złe?

Nawet Namito robi czasem głupie rzeczy, a niby jest taki odpowiedzialny i w ogóle.

Zresztą po moim Jutsu nie będzie w stanie nic zrobić… ale ja czasem jestem genialny. Zadziwiam tym nawet sam siebie.

Wszedłem do przebieralni, szybko zrzuciłem z siebie ciuchy, owinąłem się ręcznikiem i ruszyłem do basenu. Najpierw usiadłem na brzegu i zanurzyłem obie nogi w gorącej wodzie. Jej temperatura była idealna…

Po chwili wyszedł Namito. Przeszedł obok mnie na drugą stronę basenu, po czym zdjął ręcznik i wszedł szybko do wody.

Zamyśliłem się i spojrzałem w niebo… było jeszcze widno.

Nam – O czym myślisz? – zapytał nagle Namikaze. Był po ramiona zanurzony w wodzie, a na głowie położył sobie złożony w kostkę ręcznik.

Nar – A tak jakoś… nie można?

Nam – Oczywiście, że można… jak myślisz, czemu tutaj nikogo nie ma? O tej porze powinno być tu kilka osób. Z tego co słyszę w części żeńskiej jest dość duże poruszenie…

Nar – Nie wiem. Może po prostu dobrze trafiliśmy co? Ciesz się tym!

Nam – Cieszę się… po prostu trochę to dla mnie dziwne. Cóż… mogę się przynajmniej odprężyć.

Nar – Chyba o to tu chodzi nie?

Nam – To dlaczego z tego nie korzystasz?

Ahh! Nienawidzę kiedy on tak ze mną rozmawia! Namito zawsze liczy na to, że złapie mnie na jakimś słowie albo zdaniu, dzięki czemu będzie mógł się ze mnie ponabijać. Czasem sam się przy tym dobrze bawię, ale to nie był ten przypadek.

Nie odpowiadając na zadane pytanie wstałem, i powoli podszedłem do ściany oddzielającą naszą część łaźni od części damskiej. Oparłem się o nią i zacząłem słuchać.

Rzeczywiście, panowało tam całkiem duże poruszenie. Może warto z tego skorzystać…?

Po mojej prawej stronie stała jakaś skrzynia. Była na tyle duża, abym mógł spokojnie spojrzeć na drugą stronę ściany…

Podszedłem do niej i już miałem postawić na niej pierwszą nogę gdy…

Nam – Opowiadałem ci kiedyś, co stało się Jiraiyi gdy chciał zrobić to co ty teraz? – spytał nagle Namikaze

Nar – Ehh… Nie? – zrezygnowany ponownie oprałem się o ścianę – Co się stało?

Nam – Prawie raz zginął!

Nar – Co?! Jak można dać się…

Nam – Daj mi dokończyć! Jiraiya wylądował w szpitalu z połamanymi żebrami, obiema rękami i poważnie uszkodzonymi narządami wewnętrznymi… a to wszystko przez to, że chciał podejrzeć jakąś dziewczynę w kąpieli… - opowiedział, i zrobił swoją straszną minę.

Nar – A kto… kto mu to zrobił? – spytałem, będąc już trochę przestraszonym.

Nam – Tsunade!! – krzyknął, a ja poczułem zimny dreszcz – A co, jeżeli po drugiej stronie jest ona, albo Sakura?! Myślisz, że warto tyle ryzykować…?

Nar – Nie, chyba masz rację… – odpowiedziałem i odszedłem od ściany – Ale sensei! – krzyknąłem i wskoczyłem do wody, uprzednio zdejmując ręcznik – Przyznaj się… Ty też kiedyś na pewno podglądałeś!

Moje stwierdzenie przyniosło zamierzony skutek, bo Namito zrobił się bardziej czerwony niż był.

Nam – No wiesz… - zaczął nie zbyt pewnie – Mogło mi się zdarzyć…

Nar – Ha!! Wiedziałem!! – ponownie krzyknąłem i zacząłem się śmiać.

Nam – Ej! To nie jest takie zabawne! Przynajmniej nie wymyślam głupich technik które pokazuje później młodszym kolegom! – odpowiedział chłodno.

Nar – A skoro już o tym mowa… - powoli odrzekłem i złożyłem pół pieczęć.

Nam – Naruto…! Nie rób tego! Wiedziałem, że…!

Nar – Harem no Jutsu!!

Momentalnie dookoła mnie pojawiło się kilkanaście pięknych pań o bardzo ponętnych kształtach. Tak samo zresztą wyglądałem ja. Powoli zacząłem zbliżać się do Namikaze.

Nar – Och…! Namito-sensei! Nie bądź taki nie śmiały i pokaż się! – zawołałem bardzo uwodzicielskim głosem.

On jednak wyparował! Nie było go tam, gdzie poprzednio siedział. Czyżby uciekł, gdy tylko usłyszał nazwę tego Jutsu? Szkoda…

Chciałem odwołać technikę, jednak coś mnie powstrzymało. Były to wstrząsy, a każdy kolejny był coraz silniejszy. Z niepokojem zacząłem się rozglądać się dookoła siebie.

Nagle wstrząsy ustały, a ja usłyszałem jakiś zduszony okrzyk. Natychmiast po tym ściana oddzielająca panów od pań wybuchła!

To się nie dzieje naprawdę…

Sak – Naruto!! – rozległ się wrzask różowowłosej

Ja jak oparzony wyskoczyłem z basenu, odwołałem technikę i błyskawicznie owinąłem się w ręcznik. Dobrze, że dzięki parze nie było zbyt wiele widać.

Nar – Sa.. Sakura! Co ty tu..?! – byłem przerażony. Obecnie uratować mnie mogła tylko ucieczka, co też zacząłem wdrażać w życie, przemieszczając się powoli w stronę przebieralni.

Sak – Jesteś tu dopiero drugi dzień, a już każesz wysyłać się do szpitala?!

Nar – To nie tak jak…

Sak – Ja ci pokaże! Szybko oduczysz się korzystać z tych zboczonych technik!!

Tu nie było już czasu na ugłaskanie dziewczyny. Trzeba było ratować życie. Choć z drugiej strony popatrzyłbym na ubraną w sam ręcznik Haruno…

Debilu! O czym ty myślisz?! Ratuj się!

Wbiegłem do budynku, zamykając za sobą drzwi. Jakby to miało ją zatrzymać. Szybko założyłem buty i dolną część garderoby, złapałem koszulkę i zacząłem biec dalej. Gdy skręciłem w stronę recepcji drzwi od basenu zostały zniszczone.

Wł – A gdzie młody pan się tak śpieszy? – zapytała staruszka widząc zamieszanie.

Nar – Ratuje życie! – odpowiedziałem i wybiegłem na ulicę.

Tu czekała mnie kolejna niespodzianka.

Prawie wpadłem na wściekłego Namito. Czyli zwiał tylko, gdy usłyszał nazwę…

Nam – Naruto!! Jesteś…

Nar – Tak wiem! Ale przepuść mnie jeżeli chcesz mieć na co powrzeszczeć w najbliższym czasie!

Nam – O czym ty mówisz…

Nie musiałem odpowiadać. Z budynku jak z procy wystrzeliła Sakura. Nie zważając na nic ominąłem Namikaze i rzuciłem się do ucieczki.

Nam – Aha… o to mu chodziło…  Czy Sakura goni go w samym ręczniku?

Nar – Przepraszam!!

Sak – Trochę za późno!! Trzeba było myśleć!! – odpowiedziała srogo i powoli szła w moją stronę.

Wbiegłem w ślepą uliczkę! Szlag by to! Wiedziałem, że lepiej biec prosto do centrum…

Mogę przynajmniej trochę popatrzeć…

Sak – Gotowy na karę…?

Nar – Nie!!

Sak – Trudno!! – Haruno wzięła zamach, i już miała zadać cios, gdy ktoś złapał ją za rękę.

Nam – Sądzę, że jeszcze będziesz miała okazje, aby to zrobić. Spójrz na siebie! Jesteś pół naga… wracaj do łaźni. Masz szczęście, że nie ma tu teraz ludzi…

Te słowa spowodowały, że różowowłosa zrobiła się czerwona jak burak, po czym powoli acz stanowczo zaczęła się wycofywać. Gdy zniknęła za rogiem, Namito spojrzał na mnie.

Coś czuję, że i tak wyląduje w szpitalu…

Nam – Ty… kretynie!!

Z niesamowitą prędkością na moim prawym policzku został złożony bardzo silny cios.

Był tak silny, że zburzyłem ścianę o którą do tej pory się opierałem. Na szczęście po drugiej stronie też była ślepa uliczka… no już taką nie była.

Namikaze do mnie podszedł i przykucnął.

Nam – To za tą marną próbę… musisz się bardziej postarać chłopcze. Wynająć basen? No proszę cię… gdyby byli tam ludzie byłoby o wiele ciekawiej!

Nar – Jesteś… niemożliwy…

Nam – Co poradzisz? – uśmiechnął się i złapał mnie za koszulkę.

Namito przeniósł nas do sali treningowej w domu.

Nam – Od jutra zaczynamy przygotowania do egzaminu… lepiej się wyśpij! – krzyknął i zniknął w kłębie dymu.

Nar – Taa… Egzamin.

Witam was w nowym roku! Mam nadzieję, że zaczął się on dla wszystkich najlepiej jak można. Przepraszam was jednocześnie za długą przerwę, ale cóż, zdarza się!

Teraz kilka spraw bierzących:

Dziękuje za te wszystkie nominacje do tej nagrody. Jeśli ktoś poczuł się urażony z powodu, że nie wziąłem w tym udziału, to przepraszam, ale za nim się spostrzegłem, nie miałem już kogo nominować.

Więc jeśli kogoś tym uraziłem, to jeszcze raz przepraszam.

I na Miłość Boską… nie jestem dziewczyną!!!

No to by było tyle. Gorąco liczę na wasze komentarze!

Oceniajcie, krytykujcie, pytajcie i do następnego! :)