Unnoticed & Sanderius – Wydanie Specjalne Sylwestrowy Zawrót Głowy Cz. I - Tajemniczy Gość

Mam nadzieję, że na to czekaliście!

Bardzo dobrze się bawiłem pisząc ten chap. ^^

Ja i Unno tworzymy chyba naprawdę ciekawe połączenie...

Zresztą… Sami oceńcie!

Zapraszamy!

____________

Dop. autor: Świat w którym dzieje się akcja tego rozdziału to alternatywna wersja Shippudena wykreowana przez Unnoticed w jej FF. Postacie mogą różnić się od tych, które mogliście poznać w moim opowiadaniu.

____________

Nad Wioską Liścia wstawał właśnie kolejny mroźny, zimowy dzień. Wskazówki zegara wskazywały godzinę szóstą trzydzieści dwie. Pewien niebieskooki blondyn leniwie spojrzał na okno, za którym wciąż panował półmrok. Westchnął głośno i usiadł, jednocześnie się przeciągając.

Naruto nie lubił zimy. A przynajmniej tego, że gdy wstaje, jest nadal ciemno. Jednak ten poranek był zupełnie inny. Dziś blondyn miał wyjątkowo dzień wolny i do tego czekała go noworoczna domówka z przyjaciółmi, na którą czekał już od dawna! Dlatego poklepał się kilka razy po twarzy i szybko poderwał na równe nogi. Skierował się do łazienki, aby wykonać podstawowe zabiegi higieniczne.

Kilkanaście minut później, po zjedzeniu solidnego śniadania, był już gotowy do wyjścia. Razem z Ino stwierdzili, że odpuszczą sobie dzisiejszy trening i w zamian udadzą się na zakupy. W końcu coś trzeba jeść i pić na tej całej imprezie, która mimo licznych debat, oraz propozycji, ostatecznie odbędzie się u niego w domu. Na szczęście Yamanaka obiecała mu pomóc, co uchroni go przed mozolnym i skomplikowanym procesem, którym jest dobieranie odpowiednich produktów na tę okazję.

– Idziesz ze mną? – Rzucił, gdy znalazł się w salonie. Zerknął na kominek, przy którym jak zawsze grzała się Saki.

Suczka wstała, przeciągnęła się i szczeknięciem zaaprobowała jego propozycję.

– „Gdzie tym razem?” – spytała kilka chwil później, kiedy już opuścili dom i raźnym krokiem kierowali się w stronę centrum osady.

– Trzeba zrobić zapasy na noc, a niestety wypadło na mnie. W końcu to ja jestem gospodarzem – mruknął. – Poza tym, chyba nie zapomniałaś, że masz skoczyć do babuni, co? Zanieść… – pogrzebał w swojej kamizelce – tę cholerną prośbę o zgodę na niemalże masową imprezę, w mniemaniu starszyzny. To tak jakby dzisiejszej nocy tylko u mnie odbywała się zabawa!

– „Wiesz, jacy oni są… Jeśli chodzi o ciebie, to dla nich najlepiej by było, gdybyś palcem nie mógł ruszyć bez ich wiedzy. Ciesz się, że w ogóle się zgodzili.” – Odparła pocieszającym tonem.

Blondyn tylko wymruczał pod nosem coś niezrozumiałego, przypinając niewielki zwój do chustki Saki. Chwilę później dotarli do największego sklepu w Ukrytym Liściu.

– Oi! – Usłyszeli dobrze znany głos. No tak, Ino jak nie rzadko, zjawia się na ostatnią chwilę. – Przepra… a… a… szam! Zaspałam!

Naruto machnął ręką, dając jej do zrozumienia, że nic się nie stało i cmoknął ją w czoło. Saki natomiast szturchnęła jej dłoń nosem, mając nadzieję na podrapanie za uszami.

– Dobra, miejmy to z głowy – rzucił chłopak, ciągnąc Yamanakę w stronę sklepu.

Suczka prychnęła, niezadowolona, odwracając się w drugą stronę.

– „Idę do Hokage. Zobaczymy się później!”

– Obraziła się. – Szepnął Namikaze, a Ino parsknęła.

W tym samym czasie, w lesie okalającym Liść, na jednej z polan stała nieruchomo pewna osoba. Osobnik ubrany był w zwykły mundur Shinobi Konohy, wraz z kamizelką tejże osady. Na lewym ramieniu miał osadzony dodatkowy biały rękaw, zakończony czerwonymi płomieniami. Mężczyzna miał zamknięte oczy, oraz zaciśnięte pięści, a na jego czole niebezpiecznie pulsowała niewielka żyła.

– Co jest do jasnej cholery – warknął ledwo słyszalnie. – Gdzie mój dom?! Co tu się wyprawia?! – zaczął wykrzykiwać – Naruto… Cokolwiek zrobiłeś, zapłacisz mi za to!! I to z nawiązką! – rzucił i skierował się w stronę miasta, nie będąc do końca pewnym, czy ono też przypadkiem nie zniknęło.

Skacząc z gałęzi na gałąź, Namito obmyślał jak zabawi się kosztem swojego podopiecznego. Znalazłszy się na dość ruchliwej, głównej ulicy, dostrzegł, że nie wszystko wygląda tak jak to zapamiętał. Nowe sklepy, dotąd niewidziane domy… Ewidentnie coś było nie tak, tylko, co?

– Nawet Tsunade bierze w tym udział…? – pomyślał, drapiąc się po swojej rozwichrzonej czuprynie – To niewybaczalne…

Uderzył pięścią w otwartą dłoń i bez zastanowienia, chwycił swój czasoprzestrzenny kunai, dzięki któremu miał zamiar teleportować się prosto do gabinetu Czcigodnej.

Jednak technika nie zadziałała.

Żyłka na jego czole zaczęła pulsować intensywniej, a w blondynie wzrosła chęć mordu.

– Jak ja ich wszystkich dorwę…! Co oni zrobili? Jak to możliwe?! – sapnął, ruszając biegiem do głównego budynku.

Bez zbędnych ceregieli, wskoczył na daszek, który prowadził do okien, między innymi tych, które należały do biura Piątej. Zamaszystym ruchem rozsunął jedno z nich i przysiadł na futrynie, przypatrując się kobiecie, która nie potrafiła wydusić z siebie nawet słowa.

– Tsunade! Czy możesz mi wytłumaczyć, co tu się do diabła dzieje?! Gdzie jest mój dom? Co się stało z wioską? I gdzie jest Naruto! – wyrzucił z siebie na jednym wydechu – Człowiek wraca z misji, a co zastaje? LAS!!

Piąta potrząsnęła głową.

Raz.

Drugi.

Trzeci.

Jednak osoba, która widniała przy oknach, wcale nie zniknęła! Przyjrzała mu się dokładnie, nie mogąc się pozbyć wrażenia, że jest on niczym Czwarty Hokage. Ucisnęła swoje skronie, by zebrać myśli. Nie potrafiła tego zrozumieć.

– Zaraz, zaraz… – odezwała się moment później, a jej donośny głos było słychać niemal w całym budynku – To ja tu zadaję pytania! Kim jesteś i jak ci się udało wejść do naszej wioski?!

Namito zamrugał, zdezorientowany. „Co ona, straciła pamięć, czy jak?”, przemknęło mu przez myśl. Rozejrzał się kątem oka po pomieszczeniu i dostrzegł, że różni się ono pod kilkoma względami od tego, które on zna.

– Co proszę? – spytał niepewnym tonem mężczyzna, o mało nie spadając z framugi.

– Odpowiadaj! – Wydarła się Czcigodna, machając zaciśniętą pięścią.

– Tsunade, no co ty…

– Nie wiem jakim cudem wyglądasz niemal jak Czwarty i jakim prawem mówisz do mnie per TY… – wrzasnęła i uderzyła w miejsce, w którym sekundę temu jeszcze siedział blondyn – Więc masz mi to natychmiast wyjaśnić!

– Widzę, że bardzo wczułaś się w ten dowcip… ale niech będzie. Nazywam się Namikaze Namito, nie jestem Czwartym Hokage tylko jego młodszym bratem, oraz… – odchrząknął - to już nie jest śmieszne TSUNADE!! – na ostatnie słowo położył szczególny nacisk, mając nadzieję, że kobieta się wreszcie opamięta.

– Pierwsze słyszę żartownisiu… – odparła, strzelając jednocześnie palcami.

Ni stąd, ni zowąd w gabinecie zmaterializowało się czworo członków ANBU.

– Nawet ich w to wciągnęliście, co? No pięknie! Jestem ciekaw, kto za to wszystko odpowiada! – fuknął, przyglądając się tej całej zgrai.

– Hokage–sama! – krzyknął jeden z zamaskowanych Shinobi – Kim jest ten człowiek?

– Macie złapać tego przebierańca! NATYCHMIAST!!

Namikaze, gdy tylko to usłyszał, pokręcił głową i westchnął.

– Yare, yare… Ależ to upierdliwe, nie ma co… – burknął.

Członkowie ANBU spojrzeli po sobie i na niemy znak ruszyli na blondyna. Ten jednak nie dał im okazji na pochwycenie, gdyż jednym susem doskoczył do okna, po czym się ewakuował.

Nie oglądając się za siebie, Namito zaczął przeskakiwać z budynku na budynek, mając nadzieję, że nie dojdzie do konfrontacji. Na jego szczęście, ANBU z każdym metrem traciło do niego dystans. Korzystając ze sposobności, dał susa na zaludnioną, poboczną uliczkę centrum, gdzie bez najmniejszego problemu wtopił się w tłum.

Widząc, że ścigający go ninja nie zaprzestali pościgu, choć zniknął im z oczu, blondyn pozostał czujny, aby w razie czego móc ponowić ucieczkę. Wymijając mieszkańców, nie zwracał uwagi na nikogo, byle tylko nie stracić skrytobójców z oczu. Kilkukrotnie popchnął niechcący pojedyncze osoby, ale rzucał tylko „przepraszam” i wznawiał marsz, bez oglądania się za siebie. A szkoda!

Naruto wychodził właśnie ze sklepu z ubraniami na specjalne okazje, gdy jakiś blond włosy facet przyłożył mu łokciem w plecy.

– Przepraszam! – Usłyszał.

Odwrócił się, a jego markotną minę zastąpiło niedowierzanie. Już nie raz widział tego mężczyznę na zdjęciach. Nawet go spotkał! Przynajmniej odniósł wrażenie, że wygląda on tak samo jak jego ojciec. Nie mógłby pomylić tych rozczochranych blond włosów, nawet postura wydawała się być podobna.

Nie zastanawiając się, ruszył za nim. Przecież nie mógł mieć halucynacji. Może to tylko ktoś niebywale podobny do Czwartego? Albo jakiś jajcarz, który pomylił Nowy Rok z Balem Przebierańców? Mimo to, nie mógł odpuścić. Chciałby mu się tylko przyjrzeć, aby mieć pewność, że nie ześwirował. Omamy wzrokowe w tym wieku chyba nie są normalne, prawda?

Jednakże, po chwili mężczyzna zniknął mu z oczu. Naruto zaklął pod nosem, wskakując na dach najbliższego budynku. Właśnie w tym momencie dostrzegł członków ANBU, którzy z uwagą przeczesywali okolicę.

– Namikaze! – Jeden z zamaskowanych doskoczył do niego, lustrując go wzrokiem. – Szukamy człowieka, który z wyglądu przypomina Czwartego Hokage. Widziałeś kogoś takiego?

– Czwarty… Tata… – Mruknął.

Nawet nie odpowiedział, tylko momentalnie pognał w stronę, w którą ostatnio kierował się poszukiwany.

– „Naru–chan!” – nagle odezwała się Saki – „Albo mam omamy, albo ulicą idzie twój ojciec…”

– CO?! – wrzasnął niebieskooki i natychmiast przeniósł się do Ino, która posiadała jeden z jego Kunaii Latającego Boga Piorunów.

– Naruto? – zawołała zaskoczona Yamanaka – Co tak nagle?!

– Gdzie on jest?! – spytał Jounin, nie zwracając uwagi na dziewczynę.

– „Idzie w stronę bramy głównej” – odparła krótko suczka.

– O co chodzi? – blondynka była całkowicie zdezorientowana – Kim jest ten ON?!

– Zaraz się dowiesz! – krzyknął Naruto – Za mną!

Chociaż nie za bardzo wiedząc, co się dzieje, Chuninka podążyła za chłopakiem, chcąc dowiedzieć się, skąd u niego takie zdenerwowanie. Ten zaś parł przed siebie, za nic mając obijanych przez siebie przechodniów.

Wnioskując po kierunku, w którym zmierzał ten facet, Naruto wydedukował, że zapewne kieruje się ku głównej bramie i w duchu podziękował, iż któregoś razu pozostawił na szczycie bramy Kunai Czasoprzestrzenny, tak na wszelki wypadek.

W okamgnieniu teleportował się na masywne wrota.

– Zatrzymaj się! - krzyknął, nie spuszczając wzroku z podejrzanego.

– W końcu się pojawiłeś… - odrzekł, zwalniając kroku – Zastanawiałem się jak długo każesz mi na siebie czekać, Naruto! - wrzasnął blondyn, spoglądając na młodzika.

W tym momencie jednak, Namito zwątpił. Przechylił nieznacznie głowę i zmrużył oczy. Coś mu tutaj nie pasowało… Czy to aby na pewno jest Naruto Uzumaki? Co to za strój? Fryzura? A ten pies? I co z nim robi Yamanaka Ino, co?

– Ani kroku dalej! – sapnął chłopak, zeskakując – Kim jesteś?

– To ja raczej powinienem zadać to pytanie...

– Może powiem to inaczej… Dlaczego wyglądasz jak Czwarty Hokage? Wybierasz się na bal przebierańców, czy jak? – wyrzucił z siebie Naruto, obracając trójramienny kunai w dłoni – Dlaczego ściga cię ANBU?

– Uciąłem sobie krótką pogawędkę z Czcigodną… - odparł Namito, skupiając swój wzrok na broni dzierżonej przez chłopaka – Skąd go masz?

– Jego? – spytał, zerkając niepewnie na ostrze – To pamiątka po moim ojcu, a co?

– Bo widzisz… – zaczął wyższy blondyn, sięgając jednocześnie do kabury – Mam kilka podobnych… – powiedział, obracając na palcu takie samo cudo.

– Ciekawe. Dziwnym trafem… Nikt poza mną nie był w stanie opanować tej techniki – odpowiedział Naruto, spokojnym tonem. Zacisnął mocniej dłoń na rękojeści, główkując, o co w tym wszystkim chodzi.

– Przekonajmy się! – zawołał mężczyzna – Pokaż mi, jak tańczysz chłopcze…

Naruto nie czekał na kolejne zaproszenie. Od razu podjął się ataku, doskakując do „wroga”. Ten jednak zwinnie uskoczył w tył, a kunai przeciął powietrze.

– Skurczybyk - burknął pod nosem, składając pół pieczęć – Fuuton: Daitoppa! – Uwolnił z ust sporą ilość powietrza, która pomknęła na Namito, po chwili przekształcając się w kulę wiru.

Mężczyzna delikatnie się uśmiechnął i wykonał szybki przewrót w bok, unikając ataku Naruto. Namikaze nie chciał zostać w tyle, jeśli chodzi o pokaz wachlarzu technik, dlatego wykonał błyskawicznie kilka znaków i posłał w stronę chłopaka średniej wielkości kulę ognia.

– “Gdzie się pojawisz, co?” – pomyślał, wypatrując, jaki ruch wykona jego przeciwnik.

Młodszy blondyn zmarszczył tylko brwi, nie ruszając się z miejsca. Szybko złożył potrzebne pieczęcie, a po chwili wyrwał spory kawał ziemi, którym się zasłonił. Płomienie zderzyły się ze ścianą, rozpierzchując się na boki.

Gapie, którzy zdążyli się już nagromadzić, przyglądali się z niepokojem temu pojedynkowi. Ino, Izumo i Kotetsu, starali się wszystkich rozgonić, by przypadkowo nikt niewinny nie ucierpiał.

Kiedy ogień zniknął, Naruto anulował technikę.

– Konoha Daisenpuu! – W moment znalazł się przy Namito, wykonując obrót i trzykrotnie atakując zamaszystymi kopnięciami.

Mężczyzna jednak sprawnie zablokował atak, a przy ostatnim uderzeniu złapał chłopaka za nogę, całkowicie go tym zaskakując. Młodzik nie musiał długo czekać na efekt, tego ruchu. Starszy blondyn szybko zaatakował, uderzając go kilka razy w twarz, a następnie wyprowadził mu mocnego kopniaka w brzuch, odrzucając go kilka metrów w tył.

Naruto szybko się pozbierał, ocierając kciukiem wargi, z których delikatnie sączyła się krew. Splunął w bok, czerwoną mazią, po czym zerknął na Ino, która już wiedziała, co ma zrobić.

Yamanaka wykonała znaki, po czym z jej dłoni trysnęła spora ilość wody. Młody Namikaze zdematerializował się, natychmiast pojawiając się tuż przy niej. Złożył pieczęcie.

– Suiton: Hahonryuu! – Woda wezbrała się za jego plecami i dwoma strumieniami ruszyła w stronę przeciwnika.

Stało się to tak szybko, że mężczyzna nie miał czasu by zrobić unik, a tym bardziej, aby skontrować ten atak. Naruto wpatrywał się w punkt, gdzie widział go po raz ostatni...

– Całkiem nieźle, ale… – Niespodziewanie usłyszał tuż za sobą.

Chłopak zamarł. Poczuł na krtani dotyk zimnego żelaza. Nim cokolwiek zrobił, w tłumie nastało poruszenie, a gapie zaczęli się rozstępować na boki.

– Na co czekacie, łapcie go! – Donośny głos Piątej rozniósł się po okolicy.

Na rozkaz, obaj blondyni zostali otoczeni przez ANBU. Namito westchnął i ponownie lekko pokiwał głową.

– Myślałeś, że uciekniesz?! - wrzasnęła Tsunade, podchodząc do otoczonej dwójki.

– Wciąż tak myślę – odparł spokojnie poszukiwany. Opuścił dłoń, w której trzymał broń i zrobił krok w tył, obserwując zamaskowanych, czy aby nie przyjdzie im do głowy by się na niego rzucić.

– Ogłuchliście?! Dorwać go natychmiast! – rozkazała Czcigodna.

Wszyscy zgromadzeni członkowie ANBU, jak poparzeni rzucili się na swój cel. Ten zaś nie przejął się tym wcale, tylko rzucił swój kunai nad siebie.

W momencie, gdy wydawało się, że nie ma już dla niego ucieczki, a zamaskowani byli już tuż przy nim, zniknął. Wnet wszyscy runęli na Naruto, wgniatając go w śnieg.

– Idioci! – ryknęła Hokage, dostrzegając blondyna wiszącego w powietrzu, który w ułamku sekundy zniknął na dobre.

– Pogięło was! – zawył Namikaze, próbując zrzucić z siebie tych wszystkich niekompetentnych członków oddziałów specjalnych, których wysłałby teraz z chęcią z powrotem do Akademii.

– Ale numer… – mruknęła Ino, patrząc jak blondyn zbiera się z ziemi, otrzepując przy okazji ubranie ze śniegu – Zniknął. No to klops. - dodała, zerkając na zdruzgotaną Piątą, której żyłka na czole niebezpiecznie drgała.

– Rozejść się! – huknęła Tsunade, odwracając się na pięcie. Po chwili rzuciła: – Oddział ANBU i Namikaze, macie się u mnie za chwilę zameldować.

Naruto poczochrał swoją blond czuprynę, śmiejąc się nerwowo. “Porażka na całej linii”, pomyślał. Yamanaka podeszła do niego, uważnie sprawdzając, czy nic mu nie jest, po czym wraz z Saki, cała trójka udała się do budynku administracyjnego.

– Będzie meksyk. Czuję to… – rzucił chłopak, przygryzając wargę.

____________

I jak? Czekam na wasze opinie! ;)

Korzystając z okazji, chciałbym wam życzyć bombowego Sylwestra!

Rozdział 41 niestety nie ukaże się już w tym roku, ale mam nadzieję, że ten chap wam to wynagrodzi ^^

Oceniajcie, krytykujcie, pytajcie i do następnego! :)

Życzenia!

Tego wyjątkowego dnia chciałbym wszystkim wam życzyć zdrowych, wesołych, rodzinnych i obfitych w prezenty świąt! 

Chciałbym również podziękować wam czytelnikom i tym aktywnych, i tym cichym, za to że jesteście, za to że komentujecie, i czytacie moje opowiadanie! Jest mi naprawdę miło wiedzieć, że nie tracę czasu pisząc ten ff, dlatego naprawdę, dziękuje że jesteście!

Jest szansa, że rozdział 41 pojawi się jeszcze w tym roku, ale na waszym miejscu raczej bym się na to nie nastawiał. Proszę was też o odpowiedź na pytanie, które znajduje się o góry lewej kolumny!

I jeszcze raz, życzę wszystkim wesołych świąt! :)

40. Faza Czwarta

Niespodziewany powrót?

         Tegoroczny grudzień w Wiosce Liścia okazał się być jednym z najbardziej śnieżnych i mroźnych w historii osady. Odkąd żyje, nie pamiętam, aby Konohe nawiedziła taka zima. Przynajmniej nigdy, gdy tu mieszkałem. Podczas treningu nie zbyt interesowałem się tutejszą pogodą, no bo po co? Chociaż, ta aura, która zastała mnie u wrót Liścia, jest niczym w porównaniu z pogodą, jaka panuje w Kraju Żelaza. Mimo to, dosyć porywisty wiatr, w połączeniu z opadami śniegu, wymogły na mnie założenie białego, podróżnego płaszczu z kapturem, oraz zabawieniu się w Kakashiego, czyli zakrycie całej twarzy maską. Tak więc, powolnym krokiem, minąłem bramę główną Konohy. Od razu skierowałem się do budki, w której siedzieli zmarznięci Kotetsu i Izumo. Zaskoczyło mnie, że zamiast kamizelek, mieli na sobie czarne kurtki, z większością symboli, jakie reprezentują naszą Wioskę. Dlaczego ja takiej nie mam?

         − Przez tą maskę prawię cie nie poznałem, Namito! – zawołał Kotetsu.

         − Pewnie sam też bym się nie poznał… − szepnąłem.

         − Czemu wracasz tak wcześnie? Myślałem, że twoja misja potrwa pół roku. No i gdzie jest Sakura? – spytał Izumo.

         − Nastąpiła drobna zmiana planów – odparłem zdawkowo – Muszę porozmawiać z Czcigodną – pośpiesznie dodałem – Mam nadzieję, że nie zrobiła sobie wolnego i nie wyjechała do jakiegoś cieplejszego miejsca?

         − Nic mi o tym nie wiadomo! – zaśmiał się Kotetsu – Powinna być tam gdzie zwykle!

         − Dzięki – odrzekłem i machnąłem ręką na pożegnanie.

         Ulica była niemal pusta. Nie dziwne, skoro warstwa śniegu sięgała aż za kostki! Genini chyba zaniedbują swoje obowiązki… nie ma mnie raptem trzy miesiące, a tutaj już robi się taki bałagan. Chyba trzeba będzie porozmawiać z Tsunade trochę poważniej! Ale, żarty na bok. Od wejścia do Wioski czuję się tutaj jakoś nieswojo… dodatkowo, nigdzie nie zauważyłem żadnego Shinobi, który patrolowałby ulice. Jest to o tyle dziwne, że w związku ze zmniejszonym ruchem, takich ludzi powinno być widać jak na dłoni. Niepokojące…

         W każdym bądź razie, od tych wszystkich rozmyśleń, zrobiłem się trochę głodny. Dlatego, zamiast iść prosto przed siebie, skręciłem w jedną z bocznych uliczek, aby szybko dostać się do Ichiraku. Zapach ramenu poczułem już kilka metrów przed restauracją, co jeszcze bardziej zaostrzyło mój apetyt. Gdy wszedłem do środka, zobaczyłem Teuchiego czytającego spokojnie gazetę, oraz Ayame, która powoli mieszała wywar. Mimowolnie uśmiechnąłem się na ten widok.

         − Witam, staruszku! – zawołałem radośnie na wejściu – Poproszę jedną miskę! – dodałem siadając przy ladzie i zdejmując z głowy kaptur.

         − Wielkie nieba… Namito! – krzyknął właściciel – Dzięki Bogu wróciłeś! – mówił to tak, jakby kamień spadł mu z serca.

         − A no wróciłem… − odrzekłem i spojrzałem na kucharza. Moje zadowolenie w jednej chwili zamieniło się w niepokój. Mina ojca Ayame była śmiertelnie poważna – Czy coś się stało…? – spytałem niepewnie.

         − Dużo się stało, a raczej dzieje – odparł – Córko, zamknij bar! – rozkazał.

         − Ej ej, co to za konspiracja? – zapytałem zaskoczony.

         − Namito… − zaczął właściciel – Musisz ratować Konohe…

         W tym momencie czas się dla mnie na chwilę zatrzymał. Co się tu do diabła dzieje? Najpierw niepokojące pustki na ulicach, teraz to… chyba wróciłem idealnie w porę. A liczyłem, że sobie trochę odpocznę!

         − Opowiedz mi wszystko, Teuchi! – zawołałem pewnie i zdjąłem z twarzy maskę.

         − Oczywiście! – odparł, stawiając przede mną moje zamówienie – Widzisz, od kilku tygodni w Wiosce dzieją się naprawdę dziwne rzeczy. Wszyscy Shinobi są wysyłani na misję bez żadnej przerwy… nawet Genini wykonują misję poza Liściem. Wiele z tych dzieciaków nie wróciło… − głos staruszka się załamał – Ale to nie jest najważniejsze! – nagle krzyknął – Nikt w tym czasie nie widział Tsunade!

         − Jak to..? – zdziwiłem się – Przecież te dwa głąby przy bramie…

         − Oni są okłamywani! Tak samo zresztą jak cała Wioska! – wtrąciła się gwałtownie Ayame.

         − Hm… − westchnąłem – A co na to Jōnini? Przecież zauważyliby, że dzieje się coś dziwnego…

         − Sęk w tym, że ich nigdy praktycznie nie ma. Są najbardziej zarobieni ze wszystkich… − powiedział ponuro Teuchi.

         − No dobra! – zawołałem kończąc posiłek – To chyba czas, aby złożyć wizytę Czcigodnej!

         − To niemożliwe! Nikt nie może wchodzić do Budynku Administracyjnego! – odparła szybko Ayame – Pełno tam ANBU!

         − Dla mnie nie ma rzeczy nie możliwych, moja droga! – orzekłem z uśmiechem – Niedługo wrócę! – dodałem, zakładając jednocześnie maskę i kaptur.

         Córka właściciela otworzyła mi drzwi, a gdy wyszedłem ponownie je zamknęła. Spojrzałem na niebo. Zaczęło delikatnie padać. Złapałem kilka płatków śniegu w dłoń i skierowałem wzrok na Górę Hokage. Zacisnąłem pięści, sprawdziłem pośpiesznie cały swój ekwipunek i biegiem ruszyłem w stronę Siedziby Piątej. Nie minąłem po drodze nikogo. Teuchi ma rację, dzieje się tu coś naprawdę podejrzanego. Po kilku minutach wybiegłem na główną ulicę, tuż przed murem okalającym największy budynek w Wiosce. Rzeczywiście, tutaj był zdecydowanie większy ruch. Przed wejściem na dziedziniec stało dwóch ANBU, na dachu też kilku było, a podejrzewam, że w środku jest ich cała armia. Żaden problem!

         − Stać! – wrzasnął jeden z wartowników gdy pojawiłem się przed nimi – Nikt nie może wchodzić do środka bez odpowiedniego pozwolenia! – oznajmił.

         − Od kiedy, aby zdać raport z misji muszę mieć jakieś pozwolenie, co? – zapytałem chłodno.

         − Raport możesz oddać nam, my przekażemy go w odpowiednie ręce – odrzekł beznamiętnie drugi pan.

         − Chyba podziękuje… − westchnąłem i dałem krok do przodu, lecz momentalnie zostałem zatrzymany przez wyciągnięte kunaie.

         − Nie zrozumiałeś tego, co przed chwilą ci powiedziałem?! – wrzasnął ten pierwszy – Nie zmuszaj nas do użycia siły!  

         − Ehh… − pokiwałem głową – Jakie mamy hasło na ten dzień? – spytałem tajemniczo.

         − Hasło? Jakie hasło? – zaskoczyłem ich.

         − I wszystko jasne… − uśmiechnąłem się i udałem, że chcę się wycofać do tyłu.

         Zadowoleni z tego, że odpuściłem, dwaj strażnicy opuścili gardę. Tylko na to czekałem. Błyskawicznie odwróciłem się do nich z powrotem i uderzyłem w maskę jednego z nich tak mocno, że ta natychmiast pękła. Drugi szybko zareagował na to co się stało i odskoczył w tył, jednocześnie rzucając we mnie shurikenami. Zrobiłem przewrót w bok i cisnąłem w niego swoim kunaiem. Ten przygotował się aby go odbić. Chciałbym zobaczyć jego minę w momencie, gdy pojawiłem się przed nim łapiąc swoją broń! Cóż, nie muszę mówić czym to się dla niego skończyło. W każdym bądź razie, zanim wejdę do Budynku, muszę jeszcze coś sprawdzić…

         − Mam prośbę… − powiedziałem podchodząc do ANBU z rozbitą maską – Mógłbyś pokazać mi swój język…?

         − Ogłosić alarm! Mamy intruza!! – krzyknął dowódca oddziału, który znajdował się w siedzibie – Wszyscy do głównych drzwi!! – rozkazał.

         Przy wejściu dość szybko pojawiło się kilkunastu zamaskowanych Shinobi. Każdy z nich czekał na to, co miało zaraz przejść przez wrota przed nimi. Głucha cisza potęgowała ich zdenerwowanie. Nie wiedzieli kiedy nastąpi uderzenie. Nagle, wszyscy usłyszeli delikatny szum, dochodzący zza drzwi. Niektórym w tym momencie spłynęła po skroni kropla potu. I słusznie, gdyż chwilę później nastąpiła ogromna eksplozja, która nie dość, że rozwaliła grubą bramę na kawałeczki, to podniosła ogromne tumany kurzu, przez co nic nie było widać. To nie był jednak koniec ich problemów. Za nim ktokolwiek się spostrzegł do środka wleciała ogromna kula ognia, rażąc każdego w swoim zasięgu. W całym tym zamieszaniu, zdolnych do walki zostało tylko trzech ludzi, włącznie z dowódcą, który dopiero teraz pojawił się w tym miejscu.

         − Co tu się dzieje?! – spytał przerażony lider i spojrzał w stronę, gdzie powinny być drzwi – Kim jesteś?! – wrzasnął, widząc jakąś sylwetkę.

         − Ja? Ja przyszedłem… − zaczęła postać, a w tym samym momencie jeden z ANBU padł ciężko ranny na ziemie z wbitymi w klatkę piersiową shurikenami – zdać raport z misji! – dokończył i niespodziewanie pojawił się między dowódcą, a ostatnim stojącym Shinobi, raniąc kunaiami obydwu na raz.

         − Gdzie jest Danzō?! – wrzasnął intruz, podnosząc lekko z ziemi leżącego przywódcę – Gadaj, a może pozwolę ci żyć!!

         − Wolę umrzeć, niż go zdradzić! – odparł dumnie pokonany.

         − Skoro tak… − westchnął napastnik i zatopił ostrze w brzuchu lidera.

         W tym momencie schodami zbiegło kilku kolejnych Shinobi, którzy widząc całe pobojowisko zastygli w bezruchu, niepewnie spoglądając na ich przeciwnika. Ten zaś powoli wstał znad zwłok ich dowódcy i zdjął biały płaszcz, ukazując zebranym kim tak naprawdę jest.

         − Przecież to…! – zaczął jeden z nich, był przerażony.

         − Namikaze Namito!! – wrzasnął drugi – Niech ktoś powiadomi Lorda…! – nie zdążył dokończyć, gdyż pojawił się przed nim blondyn.

         − Nie krzycz tak… − szepnął mu do ucha i poderżnął mu szybkim ruchem gardło.

         W następne dziesięć sekund Żółty Błysk pokazał, za co on i jego brat otrzymali ten przydomek. Zamaskowani Shinobi padali jeden po drugim, otrzymując błyskawiczne ciosy kunaiem, nie mając nawet czasu na reakcję. Tym też sposobem, niebieskooki w końcu znalazł się na korytarzu, który prowadził do gabinetu Tsunade. Namito powoli, aczkolwiek pewnie, szedł przed siebie będąc przygotowanym na odparcie jakiegokolwiek ataku. Taki jednak nie nastąpił, na co Jōnin odetchnął z ulgą. W końcu osiągnął swój cel, jakimi były drzwi pokoju, w którym urzędowała Piąta. Ku jego ogromnemu zaskoczeniu, gdy tylko złapał za klamkę, te poleciały do tyłu, robiąc dużo hałasu. Ale to był akurat dla Namikaze najmniejszy problem. W całym pomieszczeniu widoczne były ślady zaciętej walki. Zaschnięta krew, wgniecenia w ścianach i podłodze, porozrzucane dokumenty.

         − Musieli się ostro napracować, by pokonać Tsunade… − szepnął sam do siebie blondyn – Ciekawe dokąd Korzeń ją zabrał?

         Wiedząc jednak, że na poszukiwania Hokage będzie jeszcze czas, Namito wziął się za zupełnie, o wiele ważniejszą w tej chwili rzecz. Wyciągnął z kieszeni kamizelki nie wielki, złoty kluczyk, a następnie podszedł do biurka Piątej. Odszukał ukrytą dziurkę, a gdy przekręcił zamek, prostokątny kawałek blatu uniósł się do góry. Jōnin pośpiesznie otworzył skrytkę. Znajdował się tam czerwony guzik oraz kolejna dziurka na klucz. Ten otwór mógłby okazać się problemem, gdyby nie fakt, że pasujący do niej przedmiot nie leżał swobodnie obok niego.

         − Pomyślałaś nawet o tym, co? – odetchnął z ulgą Namikaze i umieścił klucz w swoim miejscu przeznaczenia.

         W tym samym momencie guzik zaczął świecić bladym światłem. Blondyn natychmiast go wcisnął i opadł na lekko zniszczony fotel.

         − Nie sądziłem, że pierwsze użycie tej rzeczy w historii przypadnie właśnie mnie… − westchnął głośno i obrócił się w stronę okna.

         W całej Wiosce zaczęły wyć syreny, a z większości najwyższych miejsc Konohy wystrzeliły czarne bomby dymne. Każdy mieszkaniec osady wiedział co oznaczają te sygnały, choć nigdy wcześniej nie zostały one użyte.

         − Faza Czwarta, czyli ostatni rozkaz po niespełnieniu Trzech Pierwszych Faz obronnych Liścia. Oznacza on, że Wioska została zdobyta przez wroga, a każdy zdolny do walki Shinobi ma ewakuować się do wyznaczonych miejsc położonych poza jej murami. W tym wypadku, użycie jej jest w pełni uzasadnione, prawda Namito?

         − W końcu się pokazałeś, Danzō… − odparł Namikaze nie odwracając się w stronę Shimury – Możesz mi powiedzieć tylko dlaczego?

         − Nie. Ale to nie powinno być teraz twoje największe zmartwienie…

         − Trudno… − westchnął blondyn w końcu wstając – Nie łudź się, że uda ci się wyjść z tego żywym…

         − Już mówiłem… nie to jest teraz twoim zmartwieniem… − orzekł, jednocześnie rozpływając się w powietrzu.

         Po chwili do gabinetu weszły jednak dwie kolejne osoby. Ich widok wprawił Namito w osłupienie. Szybko przyjął pozycję obronną, całkowicie nie wiedząc czego się teraz spodziewać.

         − Cena za jego głowę chyba jeszcze bardziej wzrosła, prawda?

         − Jestem pewien, że tak…

        

         Obok Budynku Administracyjnego przebiegali w tym momencie Genma i Aoba. Nie przerwaliby ewakuacji gdyby nie fakt, że gabinet Hokage wyleciał bardzo widowiskowo w powietrze. Obydwaj natychmiast się zatrzymali, chcąc dowiedzieć się o co chodzi. Jednak odpowiedź przyszła sama, bardzo szybko. Nagle przed nimi wylądował Namikaze, lekko zabrudzony na czarno.

         − Ej, Namito!! – wrzasnął Genma – O co tu chodzi?!

         − Tsunade została porwana, kontrolę nad Wioską przejął Korzeń! – wyjaśnił szybko – Nie ma teraz czasu na szczegóły, sam nie wiem jeszcze dokładnie wszystkiego! – mówiąc to wciąż wpatrywał się w miejsce, gdzie był jeszcze niedawno gabinet – Ewakuujcie się, tu nie jest bezpiecznie!

         − A co z tobą?! – spytał Aoba.

         − Postaram się dowiedzieć jak najwięcej… choć wątpię, by mi się udało.. – westchnął blondyn – Ruszajcie! – rozkazał i zniknął w żółtym błysku.

         − Mam złe przeczucia… − orzekł czarnowłosy.

         − Taa…

         Namito pojawił się w piwnicy swojego domu. Nie wyczuł, by ktoś był w środku. Namikaze szybko zmienił ubrania i uzupełnił ekwipunek. Na drodze do uwolnienia Piątej pojawiły się dwa bardzo poważne problemy, dlatego też niezbędny może okazać się Tryb Mędrca. Blondyn nie zdecydował się jednak na przywołanie słynnego małżeństwa, gdyż jego obecny cel nie zakładał walki. Przynajmniej nie takiej poważnej… bowiem Bitwa o Konohę dopiero się rozpoczyna!

Jak powiedziałem, tak i jest! Rozdział 40! Mam nadzieję, że jest to dobre wprowadzenie do tego, co będzie się działo przez najbliższy czas :)

Może trochę krótko, ale ja uważam, że jest w sam raz! A wy?

Gorąco zachęcam do komentowania!

Oceniajcie, krytykujcie, pytajcie i do następnego! :)

S2. Prawda

         − Dziękuje za wszystko!! – krzyczał Naruto ze łzami w oczach, machając do wszystkich swoich przyjaciół – Jesteście najlepsi!!

         Dziesiąty Października. Dzień który do niedawna dla Uzumakiego był jednym z najmniej szczęśliwych w roku. Jednak jego osiemnaste urodziny okazały się być dla niego tymi najlepszymi. Podczas treningu, Namito zawsze pamiętał o jego święcie, gdyż co rok dawał mu jakiś prezent. Przedtem jedyną osobą która to robiła, był Trzeci Hokage. Ale dzisiaj, wszystko się zmieniło. Dzisiaj miał pierwszą urodzinową imprezę w życiu. Żeby było lepiej, było to przyjęcie niespodzianka. Inicjatorem tej zabawy był Shikamaru i Kiba. Przedstawili ten pomysł Tsunade, a ten jej się tak spodobał, że sama brała w tym wszystkim czynny udział. Piąta posunęła się nawet do tego stopnia, że wysłała blondyna tego dnia na misję, której celem było… przyniesienie tortu urodzinowego. Oczywiście Naruto nie miał pojęcia, że był on dla niego. Następnie, większość panów wyciągnęła go na ramen, aby dziewczyny w spokoju mogły wszystko przygotować.

         Mina blondyna, gdy wszyscy krzyknęli „Niespodzianka!” była bezcenna. Chłopak nie powstrzymywał nawet łez. W tamtym momencie był chyba najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi. Gdy Uzumaki tylko się uspokoił, wszyscy po kolei złożyli mu życzenia i wręczyli prezenty. Oprócz jego przyjaciół i Tsunade, obecni  byli także Kakashi, Asuma, Kurenai, Gai, Iruka, Shizune oraz Ebisu, czym zaskoczył chyba wszystkich. Trwało to ponad półgodziny. Następnie powiedziano mu, na czym tak naprawdę polegała jego dzisiejsza misja. Tort pokrojono równo między wszystkich. Każdy dobrze się bawił, a centrum tego wszystkiego był solenizant, który nie za bardzo wiedział, jak się w tym wszystkim odnaleźć.

         Teraz, Naruto spoglądał jak wszyscy wracają do Konohy. Te kilka godzin było dla niego spełnieniem dziecięcych marzeń. Chłopak stałby tam jeszcze pewnie dłużej, gdyby nie poczuł czegoś zimnego na policzku. Spojrzał w górę, a na jego twarzy wylądowało jeszcze więcej kropli deszczu. Uzumaki westchnął. Żałował, że nie było tutaj trzech ważnych dla niego osób. Namito i Sakura byli na treningu, a Jiraiya… kto wie? Blondyn odwrócił się na pięcie w stronę domu i do niego wszedł. Zamknął drzwi i raz jeszcze rzucił okiem na duży pokój. Z grymasem na twarzy przyjął do wiadomości, że ma naprawdę dużo sprzątania. Niechętnie, ale jednak wziął się za wynoszenie naczyń do kuchni. Po kilkunastu minutach zmywania, niebieskooki opadł na fotel. Nigdy nie sądził, że może być to tak męcząca czynność. Teraz chciał się po prostu zrelaksować. Przerwało mu to jednak głośne pukanie do drzwi. Blondyn westchnął głośno i powoli wstał.

         − Idę! – krzyknął, gdy niespodziewany gość ponownie zapukał – Kogo o tej porze… − spytał sam siebie.

         − Heeej! Naruto! – krzyknął przybysz, gdy Uzumaki otworzył drzwi.

         − Ji… Jiraiya?! – nie krył zaskoczenia chłopak – Co ty tu robisz?! – zapytał.

         − Odwiedzam swojego ucznia w dzień jego urodzin! Co w tym dziwnego? – odparł radośnie Pustelnik i wszedł do środka.

         − Nic! Po prostu nie spodziewałem się ciebie…

         − Widzę, że nie tylko mnie – dodał z uśmiechem Sannin, spoglądając na transparent z napisem „Wszystkiego Najlepszego”.

         − Ahh… − zaśmiał się Naruto i zaczął drapać się po głowie – No, tak jakby!

         − Jednak to nie wszystko, co cię dziś jeszcze zaskoczy… − powiedział tajemniczo białowłosy −  Przynajmniej tak sądzę.

         − Co masz na myśli?

         − Zaraz się dowiesz! – krzyknął Jiraiya i złapał blondyna za ramię – Przynieś dwa kieliszki chłopcze! – rozkazał i wyjął z pod płaszczu butelkę sake.

         − Ale ja… − chciał zaprotestować niebieskooki.

         − Nie gadaj, tylko idź! – zawołał Sannin i popchnął swojego ucznia w stronę kuchni.

         Naruto po chwili wrócił z dwoma kieliszkami. Panowie usiedli przy stole w salonie, a białowłosy szybko im polał.

         − Wszystkiego najlepszego, chłopcze! – powiedział Pustelnik i podniósł naczynie do góry.

         Uzumaki uczynił to samo, a następnie obydwaj równo wypili ich zawartość. Zapadła cisza, której żaden z nich nie miał zamiaru przerywać. Blondyn badał wzrokiem swojego Mistrza, zaś ten wyglądał jakby się nad czymś zastanawiał. W końcu jednak, Pisarz się przełamał.

         − Naruto… − zaczął poważnie – Masz pozdrowienia od Namito i Sakury! – zawołał radośnie, czym całkowicie zbił chłopaka z tropu.

         − Widziałeś się z nimi?

         − Kilka dni temu. Sakura kazała mi to ci wręczyć… − powiedział i podał blondynowi list – Nie czytaj go teraz. Mam też coś od Namito… − dodał trochę niepewnie – Ale zanim ci to dam, przynieś prezent od Tsunade.

         Uzumaki schował list od Sakury do kieszeni i poszedł po podarunek od Piątej. Naruto trzymając go w dłoni myślał, że jest to jakaś gazeta, lub coś podobnego.

         − Rozpakuj to – orzekł Pustelnik, a chłopak szybko to zrobił.

         − To jest… − zaczął blondyn, nie za bardzo wiedząc jak kontynuować swoją myśl – Teczka Namito?

         − Nie. To nie jest jego teczka… − odparł Jiraiya – Jego prawdziwa teczka znajduje się w siedzibie głównej ANBU – wytłumaczył i wziął akta do ręki – To są dane zupełnie innej osoby.

         − A więc dlatego to jest zapieczętowane... – oznajmił blondyn.

         − Skąd wiesz? Zresztą nieważne… − pokiwał głową Sannin, położył przedmiot przed sobą, a następnie wykonał kilka znaków – Uwolnienie!! – krzyknął, gdy przyłożył dłoń do pieczęci – Zajrzyj do środka…

         Naruto szybko chwycił teczkę i ją otworzył. Był bardzo ciekawy, czyje są to akta. Wyciągnął plik złączonych ze sobą papierów i przyjrzał się pierwszej stronie. Po chwili jego szczęka opadła delikatnie w dół, a w głowie zaczęło rodzić się tysiące pytań. Jiraiya zaś spoglądał na niego z niepokojem. Bał się bowiem reakcji chłopaka.

         − Uzumaki… Kushina? – spytał cicho blondyn – Dlaczego… − niebieskooki spojrzał na swojego Mistrza – Dlaczego mi to pokazujesz? Jestem z nią spokrewniony, czy coś…?.

         − Tak myślałem, że te akta nie powiedzą ci wszystkiego – westchnął Sannin – Dlatego przyszedł czas na prezent od Namito – dodał białowłosy i podał chłopakowi zdjęcie.

         Jinchuuriki na nie spojrzał. Przedstawiało one osobę bardzo podobną do Namito, która obejmowała piękną czerwonowłosą kobietę, która z kolei była w ciąży. Obok stał jakiś młody uśmiechnięty blondyn, z fryzurą niemal taką samą jak Jiraiya. W tle widać było dom, w którym obecnie się znajdowali.

         − To zdjęcie wykonał chyba Kakashi… − powiedział Pustelnik – W każdym bądź razie, Kushina to żona Czwartego Hokage, którego widzisz na tym zdjęciu. Ten młody chłopak to Namito – wyjaśnił i polał im sake.

         Naruto wypił zawartość kieliszka, spoglądając cały czas na zdjęcie. Starał się poukładać wszystkie rzeczy, których się dziś dowiedział w jedną całość. Jednak Uzumaki od dawna znał odpowiedź. Odrzucił tą opcje, twierdząc, ze jest to tylko zbieg okoliczności. Lecz teraz, tamta teoria była najbardziej prawdopodobna…

         − Czy ja… − zaczął niepewnie blondyn – Czy ja… również jestem na tym zdjęciu? – spytał, nie odrywając wzroku od zdjęcia, jednocześnie skupiając go na brzuchu kobiety.

         − Chyba nie muszę odpowiadać, co? – odrzekł poważnie Sannin.

         Na zdjęcie w tej samej chwili poleciało kilka łez. Naruto przytulił do siebie zdjęcie i zaczął płakać. Płakać jak małe dziecko. Jiraiya nie spuszczał wzroku z blondyna. Było mu go żal, ale kiedyś musiał się dowiedzieć. Jednak, co on sobie teraz pomyśli o Wiosce? Że okłamywała go przez całe jego życie? Że jego ojciec zamknął w nim potwora? Pustelnik zaczął zastanawiać się nad możliwymi odpowiedziami na najtrudniejsze pytania, lecz Uzumaki nagle zrobił coś, czego nikt by się po nim nie spodziewał. Nadal płacząc chwycił butelkę sake i wypił wszystko na raz. Białowłosy nie wiedział za bardzo, jak ma zareagować. Chłopak spojrzał na niego, jego oczy były zaczerwienione od łez. Jiraiya chciał coś powiedzieć i już otworzył usta by to zrobić, lecz niespodziewanie Naruto go uprzedził.

         − Kto.. Kto oprócz ciebie, Namito i Piątej jeszcze o tym wie? – spytał śmiertelnie poważnym tonem, choć jego głos był trochę zachrypnięty.

         − Starszyzna Wioski… − odparł szybko.

         − Dlaczego… − zaniósł się Uzumaki i uderzył pięścią w stół – Dlaczego.. – powtarzał.

         − Dlaczego było to przed tobą ukrywane? – dokończył za niego białowłosy.

         − Aby mnie chronić? W końcu jestem synem Czwartego… − odpowiedział cicho.

         − Taak… dokładnie dlatego – potwierdził Sannin, zaskoczony tym, że Naruto sam do tego doszedł.

         − Ale dlaczego… dlaczego Namito się mną nie zajął?! Dlaczego zniknął na czternaście lat?! – wrzasnął blondyn.

         − Naruto… − zaczął Jirayia – To była najtrudniejsza decyzja w jego życiu. Nie dość, że jednego dnia stracił niemal wszystko, co kochał, to pojawiłeś się ty… to zbyt dużo jak na dziesięcioletniego chłopaka. Wtedy Trzeci zaproponował mu, aby wyruszył ze mną. Sarutobi wiedział, że opuszczam Konohę, a że byłem nauczycielem Czwartego, była to idealna okazja, aby wyszkolić jego następcę, co zresztą się udało.

         − A jak… zginęli moi rodzice? – zmienił kierunek pytań, widocznie ta odpowiedź go na razie zadowoliła.

         − Nikt tego do końca nie wie. Wiadomo tylko, że zasłonili cię własnymi ciałami, prawdopodobnie przed szponem Lisa, oraz to, że Czwarty zapieczętował w sobie drugą połowę jego chakry.

         − Uratowali mi życie… − powiedział sam do siebie Naruto i mocniej przytulił zdjęcie, a nawet lekko się uśmiechnął – Sensei… co stało się osiemnaście lat temu? – spytał już całkiem normalnym tonem.

         − Nikt nie wie. Jest to jedna z największych zagadek w historii Konohy.

         − Rozumiem… − odparł blondyn i pociągnął nosem, a następnie wytarł w rękaw swojej bluzy całą twarz – Jednak… dlaczego Namito wrócił dopiero po trzynastu latach?

         − Oprócz tego, że nauczył się wszystkiego, co mogłem mu przekazać, dowiedział się, że jego bratanek startuje w Wielkim Finale Egzaminu! – zawołał radośnie Jiraiya – Nawet nie wiesz, jak ten chłopak się cieszył, gdy o tym usłyszał. Widziałem go wtedy takiego po raz pierwszy od... odkąd opuściliśmy Konohe… − dodał ponuro Sannin – Namito od tamtego momentu znów zaczął być starym sobą…

         − Czemu jednak to ty mi to wszystko mówisz, a nie on?! – zapytał z wyrzutem Uzumaki −  Przecież to on jest moim… wujkiem!

         − Hahaha – zaśmiał się białowłosy – Twój wujaszek doskonale przewidział, że zadasz to pytanie. Jednak… nie odpowiedział na nie. Znając jego, woli porozmawiać z tobą w cztery oczy jak wróci. Prowadził wtedy z Sakurą jakiś dziwny trening, więc wolał go pewnie nie przerywać, dla jej dobra.

         − To do niego podobne… − westchnął Naruto.

         Uzumaki zadawał jeszcze bardzo dużo pytań, na które Pustelnik starał się odpowiedzieć jak najdokładniej. Był zadowolony, że blondyn dość dobrze przyjął do wiadomości to, o czym się dowiedział. Przed przyjściem tutaj, myślał, że pójdzie o wiele gorzej. A teraz, chłopak siedzący przed nim znowu był sobą. Na szczęście, Naruto nie traci głowy w praktycznie żadnej sytuacji, nawet jak sam wypił prawie całą butelkę sake. Panowie rozmawiali całą noc. Niebieskooki chciał wiedzieć jak najwięcej o swoich rodzicach, a wraz z nastaniem ranka, syn Czwartego zrobił coś niespodziewanego.

         − Przewyższę ich obu Ero−Sennin! – zawołał – Zobaczysz!

         − Namito, Minato i Kushina nie żyją – oznajmił Sarutobi – Zginęli ratując Wioskę przed zagładą – słysząc to, młody chłopak upadł na kolana i schował twarz w rękach, aby nie pokazać Trzeciemu swoich łez – To jednak nie wszystko… Kyuubi został zapieczętowany w ciele Naruto.

         − Naruto…? – spytał z nadzieją w głosie Namikaze – To on żyje?! – poderwał się do góry o podbiegł do biurka Hokage.

         − Tak, jest cały i zdrowy…

         − Dzięki Bogu… − szepnął blondyn, opadł ponownie na kolana, a następnie wybuchł jeszcze większym płaczem.

         − Jiraiya… − Hiruzen zwrócił się do Sannina, stojącego do tej pory z tyłu gabinetu – Co teraz zrobisz?

         − Odchodzę – odparł beznamiętnie białowłosy – Nic mnie już tutaj nie trzyma… Naruto jest Jinchuuriki, więc nim zająć musisz się ty.

         − A on? – wskazał na Namito – Co z nim?

         − On zrobi to, co uzna za słuszne – powiedział Pustelnik i wyszedł z pomieszczenia.

         Trzeci spojrzał ze strapioną miną na młodego chłopaka, który stał teraz oparty plecami o jego biurko. Ta sytuacja była bardzo trudna.

         − Co mam zrobić, Mistrzu Sarutobi? – spytał nagle Namikaze – Ja nic nie wiem.. Muszę zająć się Naruto i…

         − Nie! – odparł stanowczo Hokage, na co blondyn gwałtownie odwrócił się w jego stronę – Oddaj mi swój ochraniacz, Namito.

         − Co.. Dlaczego? – spytał brat Czwartego, całkowicie zaskoczony tym rozkazem.

         − Opuścisz Konohę razem z Jiraiyą, dlatego wydalam cię z oddziału ANBU i zawieszam w prawach Shinobi Wioski Ukrytej w Liściach!

         − Ale… dlaczego… ja chcę zostać… − niebieskooki całkowicie nie mógł zrozumieć decyzji Hiruzena.

         − Dla twojego dobra, Namito – orzekł Trzeci, po czym podszedł do chłopaka i go przytulił – Oraz dla dobra Naruto! Masz czas do wieczora, aby się przygotować. Poinformuje o tym Jiraiyę.

         − To jest rozkaz? – zapytał blondyn.

         − Tak… Zrozumiesz to kiedy podrośniesz… − odparł z uśmiechem Sarutobi.

         W ten sposób Namito wyruszył na trzynastoletni trening z Sanninem. Nie jest prawdą to, co powiedział Pustelnik Naruto, ponieważ Namikaze nikomu nie powtórzył tego, co stało się wtedy za zamkniętymi drzwiami. Jednak tamtego dnia, resztę pozostałego mu czasu postanowił spędzić z malutkim Uzumakim, a żegnając się z nim następnego dnia powiedział…

         − Zawszę będę przy tobie, Naruto! I pamiętaj… nigdy się nie poddawaj, cokolwiek by się nie działo!

         Wioskę chłopak opuszczał ze łzami w oczach. Wtedy nie mógł jednak zrozumieć, dlaczego Trzeci tak postąpił. Lecz obecnie, brat Czwartego jest wdzięczny Sarutobiemu za to, co zrobił, chociaż było to bardzo bolesne…

Rozdział specjalny, który spokojnie mógłby być zwykłą notką. Cóż tak musiało niestety być. Nie powala on może długością, ale liczę, że mi za to wybaczycie!

Mam nadzieję, że wielu z was zaskoczyłem takim nagłym wyjściem prawdy na jaw! :)

Gorąco zachęcam do komentowania!

Oceniajcie, krytykujcie, pytajcie i do następnego! :)